Dank voor die bloemen…

Ook van de RTC kreeg ik een mooie bos bloemen bezorgd. Waarvoor dan kun je jezelf afvragen als je niet weet dat ik zondag 26 februari op een uiterst onnozele wijze tegen het asfalt kwakte. Mijn vrouw (Jolanda Bruin) en ik waren voor 5 dagen naar Zuid Spanje afgereisd om te trainen en ook een beetje te relaxen na een drukke januari en februari maand. Ik werk bij een beursgenoteerd bedrijf wat jaarlijks medio februari met de cijfers naar buiten moet en laat ik daar nu veel van het benodigde werk voor moeten doen. Die maanden zijn dan altijd een beetje 24/7 en meestal probeer ik dan na het financiele persbericht er even kort tussen uit te gaan. Zo ook dit jaar. We vlogen op Malaga en hadden een hotel geboekt in Puerto Banus (Marbella). Vanuit daar had ik op interne wat mooie routes gevonden. Racefietsen hadden we gehuurd bij een lokaal verhuurbedrijfje wat, zo later bleek, gerund word door een jong en enthousiast stel. Zij hebben 4 jaar geleden hun droom waar gemaakt en zijn daar met het verhuurbedrijf (Marbella Rent a Bike) gestart. De eerste 3 dagen hebben we mooie routes kunnen rijden. Veelal ben je wel genoodzaakt dezelfde weg terug te rijden en het maken van een rondje (2 bruggen) is veelal te uitdagend. De 4de dag, zaterdag, was een rustdag. Lekker aan het zwembad met de Omloop over de (Sporza) internetradio. Zondag was onze laatste dag en we zouden nog een traininkje van 50km met circa 1200hm doen. Vanaf het hotel fietste we nog even langs het haventje. Zouden nog een fotootje schieten. Om met de auto/fiets het straatje naar de haven in te fietsen moet je langs een slagboom. De auto voor ons reed onder de eerste slagboom door. Ik reed rechts, Jolanda reed links en ik kijk nog of ze er goed onderdoor komt, zeg nog wat tegen haar en haal op hetzelfde moment mijn fotocameraatje uit mijn achterzak. Toen kwam de waarschuwing: “Kijk uit nog een slagboom” of iets van die strekking. Voor ik het wist lag ik al op straat. Ik had nog een ruk aan m’n stuur gegeven (met 1 hand) maar had te weinig snelheid en kwakte direct op het asfalt. Voet zat nog in het klikpedaal en natuurlijk dacht ik mijn camera te beschermen door mijn arm in de lucht te houden. Zodoende kwam er 80kg op de heup en was dit niet het gevoel wat ik herkende. Ik wist ook direct dat er iets gebroken was. Al met al bijna 45 minuten gewacht op een ambulance die dachten dat ik niks had gebroken en maar moest gaan staan. Na wat Haagse communicatie en een furieuze Jolanda mocht ik dan toch mee in de ambulance. Om een lang verhaal af te ronden: diezelfde avond geopereerd. Een titanium pen werd onder grof geweld in mijn bovenbeen geslagen (dat is het leuke van een ruggeprik). Het leek wel of die chirurg een paar nieuwe hoeven onder m’n voetzolen aan het slaan was…. Na 2 dagen “gezellig” met een Spaanse ouwe knar op de kamer te hebben gelegen schopte ze me buiten en werden we verbannen naar het hotel. Dat was beter dan het ziekenhuis, echter we wilde naar huis want onze dochter had immers al op onze terugkomst gerekend. Gelukkig was zij bij opa en oma in goede handen en toonde geen heimwee verschijnselen. Wij wilden wel weten wanneer we terug mochten vliegen. Minimaal 5 dagen na de operatie werd gezegd. Na een shitload aan telefoontjes werden we vrijdags opgehaald en via een privejet in Nederland afgeleverd. Hulde voor VGZ want dat vluchtje heeft ze een paar stuivers gekost. Nu revalideren zoals ze dat noemen. Ik kan gelukkig grotendeels vanuit huis werken dus hoef me richtig mijn werk niet echt bezwaard te voelen. Zuster Jolanda doet ook haar best maar ik kon vanaf dag 1 al zelf naar de wc en zittend douchen. Nu ik MRSA vrij verklaard ben mag ik naar een NL ziekenhuis. As maandag voor een X-ray en een afspraak met dr. (Hans?) Teeuwen in Goes. Dan maar verder plannen. Ik denk dat het nog 2 weken gaat duren voordat ik op zaterdag om 13:00 bij de bushalte sta (met of zonder fiets ;). Dank voor alle opbeurende reacties van sommigen van jullie en natuurlijk de RTC bedankt voor de mooie bos bloemen. Jolanda komt er goed vanaf met al die bossen die aan de deur afgeleverd worden. Het huis staat er vol mee. Groeten. Tonny