Na de mislukte poging om de Mont Blanc in één dag rond te fietsen had ik mij voorgenomen om nu eens een keer een haalbare uitdaging aan te gaan. Er zijn dan diverse mogelijkheden zoals de Marmotte en de ötztaler Radmarathon maar mijn keus viel dit jaar op de Dolomieten Marathon waarover ik al enthousiaste verhalen gehoord had. Privé inschrijven is bijna niet mogelijk, er zijn 9000 startplaatsen en die zijn binnen een dag al vergeven, het beste kun je dit via een organisatie doen, in mijn geval VVAA Quality Time , achteraf gezien zeker een hele goede keus.
Gelukkig wist ik mijn nieuwe fietsvriend Gerard Keser ook zo gek te krijgen , samen met hem heb ik dit voorjaar de nodige trainingskilometers afgelegd. Helaas zag Gerard kans om zijn sleutelbeen drie weken voor de Marathon te kneuzen tijdens de Cycle Challenge maar gelukkig zit hij erg solide in elkaar en dat was binnen twee weken al weer bijna genezen. Ook heb ik veel kilometers alleen en met de Imbolc groep gereden dus ik mag wel zeggen dat ik in een blakende conditie ben afgereisd naar Corvara.
Na een wat vermoeiende rit met name door de wegwerkzaamheden op de Duitse autobanen kwamen wij op woensdag 29 juni om 19.00 uur aan in Hotel Arlara, prachtig gelegen aan een weggetje van 800 m met een stijgingspercentage van gemiddeld 13 %. Dat is altijd leuk aan het eind van een zware fietsdag als je nog een soort Redoute op moet om bij je hotel te komen. Het hotel overtrof onze stoutste verwachtingen qua luxe , grootte van de kamers en eten en drinken dus dat maakte zeer veel goed. De eigenaars hadden geen aparte ruimtes om de fietsen te stallen maar dat was geen probleem we mochten gewoon onze fietsen op onze kamers zetten! De VVAA had het hele hotel afgehuurd voor zo’n 65 mensen dus we zaten als het ware helemaal privé, inclusief technische en medische ondersteuning en tegen betaling ook nog massages.
De volgende dag hebben we als groep de Sella Ronde als trainingsrit gereden over de Passo Campolungo , Passo Pordoi, Passo Gardena en de Passo Selva , 55 km met daarin zo’n 1700 hm en op vrijdag de Campolungo en de Passo Valporola , dat ging zowel bij Gerard als bij mij heel goed al behoorden wij bij lange na niet bij de beste klimmers van deze groep want er zaten echt een paar zeer goede fietsers bij. Maar we bungelden ook beslist niet achteraan het peloton dus de trainingsarbeid was niet voor niets geweest. Op zaterdag hebben we rust gehouden omdat we er op zondag tegenaan moesten, om 4.30 uur werd het ontbijt al geserveerd en om 5.30 vertrokken we richting start om er dan achter te komen dat er bijna 900 fietsers voor je staan…nog nooit zoveel fietsers bij elkaar gezien. Wij stonden helaas in de achterste startgroep dus dan sta je ruim een half uur na het startschot nog te wachten en kun je op de eerste beklimming gaan wandelen door de drukte, dat was wat minder maar de rest van de rit was een feest. Gerard en ik hadden afgesproken de rit samen te rijden en waarschijnlijk omdat dit de eerste keer was hebben we het iets te voorzichtig aangepakt, het had nog wel een uurtje sneller gekund maar wat geeft het, het is een toertocht en geen wedstrijd. Na de Sella Ronde moet je bij deze tocht de Campolungo een tweede maal beklimmen om daarna via een lange snelle afdaling naar de Passo Giao te rijden. Dat is de zwaarste klim, bijna 11 km met een gemiddelde stijging van 10 % dus die hakt er wel in. Van te voren was ons verteld dat Steven Kruiswijk deze klim op rijdt in 34 minuten maar dat je een goede klimmer bent als je er een uur over doet. Het lukte me in precies 61 minuten waar ik best tevreden over was maar helaas ben ik daar Gerard kwijt geraakt in de drukte, heb 20 minuten op hem staan wachten maar hij bleek allang door te zijn , misverstandje. Toen maar alleen doorgereden over de Valporola die lang niet zo mooi is en via de Mur del Giat naar de finish in Corvara. Met 4300 hm en 150 km op de teller was het toch best wel een inspannende dag en het biertje na afloop ging er best in. Gezien de goede organisatie(op het afhalen van de startbewijzen na) en het heerlijke hotel ga ik volgend jaar zeker weer en hopelijk weer samen met Gerard.
Frank van der Vliet
Het genieten en leeftijd gaan waak samen.
Ik lees in je verslag “het is geen wedstrijd maar een toertocht”
Zeker in zo’n mooi gebied als de Dolomieten daar is snelheid verboden heb ik wel eens gelezen.
Perfect gedaan jullie.
Frank, ik heb je kleurrijke diploma aanschouwd op de mooie site van Maratona dles Dolomites.
Gefeliciteerd.
Als je in het laatste startvak staat heeft het inderdaad geen zin er een wedstrijd van te maken maar de mannen en vrouwen die vooraan staan doen dat wel hoor. Snelste tijd 4 uur en 45 minuten geloof ik maar dan zie je niet veel van de prachtige omgeving. Was trouwens vergeten te vermelden dat het hele parcours autovrij is, dat fietst wel heel erg ontspannen zeker in een afdaling.