Traditioneel organiseert de tourcommissie van de RTC op Oudejaarsdag de Oliebollenrit. Ook dit keer genoten we van een massale belangstelling, want liefst 30 deelnemers hadden zich aangemeld!
Rond half elf parkeerden de eerste mensen hun gravelbike of mtb op het terras van het Wapen van Zeeland. Gelukkig hoefden we zelf niet op het terras plaats te nemen, want zo lekker weer was ’t nou ook weer niet met een frisse windkracht 6… We werden hartelijk welkom geheten door de nieuwe eigenaren en hun enthousiaste medewerkers met oliebollen, appelflappen en een verse bak koffie. Wat wil een ochtendmens nog meer?
Vanwege het grote aantal werd besloten om in twee groepen te starten, zodat we niemand tot last zouden zijn. Parcoursbouwer Johan Hendrikse had weer een fraaie route in elkaar geflanst, waarbij zowel de wegtijgers als de terreinliefhebbers vol aan hun trekken kwamen.
Nadat het startschot – of eigenlijk het scheidsrechtersfluitje – geklonken had reden we al gauw Renesse uit richting Haamstede. Via het Gadrabos staken we de Kloosterweg over. Een insider wist te vertellen dat hier onlangs voor 1 miljoen euro een viaduct gebouwd was om de koeien veilig over te laten steken, het moet niet gekker worden…
Via een mooi gravelweggetje kwamen we in de Dominiale Bossen van de Westhoek. Daar namen we heel wijselijk het betonpad, want het mtb-parcours was wel heel ambitieus geweest voor de gravelaars. Via een illegaal paadje in Westenschouwen – foei! – kwamen we weer in de bewoonde wereld van Burgh en Haamstede. Ook hier een combinatie van asfalt, klinkers, gravel en gras. Onze superfitte nestor van het gezelschap Cees Jonker wist te vertellen dat op de Vroonweg vroeger een treintje reed van Ouddorp naar Haamstede. Als een locomotief denderde het peloton door naar het eindpunt, althans dat dachten we.
Johan had om Renesse nog een pittig stukje door de duinen bedacht, maar ondanks de harde tegenwind haakte niemand af. Zo haalden we na ruim 35 kilometer (en 116 hoogtemeters volgens Strava) de finish.
Het restaurant was inmiddels aardig volgelopen, maar voor ons was een speciale hoek vrijgehouden. Met enkele versnaperingen, een bittergarnituurtje en sterke verhalen werd afscheid genomen van 2024. Gelukkig hebben we de foto’s nog, zoals je bij dit stukje kunt zien. De klassieke groepsfoto’s voor kasteel Moermond mogen daarbij niet ontbreken. Voorzitter Leo Lemson blikte nog even terug op een mooi wielerjaar en bracht een toast uit op 2025, met weer diverse schitterende ritten op de planning!
\