Rtc’ers ,
Als alles gaat zoals je wenst staan we dikwijls niet stil bij hen waarbij het niet gaat zoals hij/zij zo graag zou willen, ja er wordt zo tussen de bedrijven door gevraagd hoe zou het met die of die gaan ,allang niet gezien. Het wordt het ineens een ander verhaal als binnen onze eigen kring mensen zijn waarbij het niet goed .
Ook binnen de vereniging van RTC zijn er ook leden waarvan je zou wensen dat we die ook weer zagen maar helaas laat de fysieke gesteldheid dit niet toe ik kan me voorstellen dat dit pijn doet, temeer dat je zolang deel daarvan hebt uitgemaakt , je ontbrak nooit , je was de voortrekker van de groep ,je voelde de euforie van je hobby zeker wanneer je het gevoel had dat je nog een tandje er bij kon doen . En dan merk je dat die sluimerende vijand weer vat op je krijgt , moet je inleveren, moet het gevecht weer aangegaan worden , leven tussen hoop en vrees . Ik heb het over Wim Evertse.
Hij weet wat strijd is, heel lang en dikwijls een mooie strijd aangegaan op sportief vlak met zijn troetelkind de Pino , door inzicht en tactiek wist hij hoe race gelopen moest worden , ook nu moet hij weer strijd leveren waarvan hij geen tactiek kan bepalen , nee nu zijn er andere factoren die mede bepalen hoe het gaat . Laten we hopen dat hij nog lang strijd kan leveren en dat de kwaliteit van leven nog leefbaar kan zijn ondanks de beperkingen en daarbij ook nog de pijn die meespeelt.
Ik neem de vrijheid hem namens alle Rtc’ers heel veel sterkte te wensen ook allen die hem nauw aan het hart liggen.
Moest ook namens Wim , Bestuur en Leden bedanken voor het mooie boeket dat hij ontvangen heeft .
Ook alle andere leden die op wel vlak tegenslag kennen allemaal het allerbeste.
Leo .
Heel mooi verwoord Leo