Afgelopen weekend was het zo ver , ik MOET mijn eerste tijdrit gaan rijden.
Eigenlijk is het onbewust de hele week in mijn gedachten geweest, variërend van:
-ik rij ze allemaal aan bonken, heb pijn in mijn rug, ga niet, heb het te druk op mijn werk, te weinig getraind, ik ben fit, dom als ik me kapot rij, net hersteld van mijn zweepslag, ik laat me niet kennen, ben benieuwd, ga tegenvallen, in ieder geval deze week minimaal 1 keer voorrijden en tot slot: IK DOE HET NIET!!!!!
Van trainen is dus niks terecht gekomen, terwijl ik me voorgenomen had om hier goed voor de dag te komen.
Kortom , IK MOET en IK GA.
Zondag 18-7,
7.30 opgestaan, goed gegeten en half 9 op de fiets, even warm en los trappen. Op weg naar Zierikzee zie ik voor me een RTC held rijden, Cok. Ik zie hem rustig trappen en ook omkijken. Nu al vol adrenaline (me voor gehouden me in te houden) denk ik een van mijn concurrenten een mentale tik uit te delen en rij hem volle bak met een dikke 40 km per uur voorbij (dom natuurlijk) kort praatje en Cok slaat af naar Huib.
9.00 Bakje koffie bij de Biet en kanonnen wat een opkomst 23 man. Alle kopjes staan wel strak ook al proberen we dat allemaal met een grapje af te doen, de concurrentie wordt duidelijk bekeken. Ik krijg van Herbert al een favorietenrol toegeschreven en baal nu dat ik vorige week zondag op het laatst zo hard gereden heb. Ook de man waar ik persoonlijk niet van wil verliezen is erbij, vorige tijdrit was ie ook al zo snel op die oude Cannondale met dat gekke stuur, die strakke blik in zijn ogen en 100 jaar wedstrijdervaring (het zal toch niet gebeuren hé dat Jos sneller is) slechte gedachte, zal ik mijn fiets saboteren zodat ik niet hoef????
9.10 Op pad, om het rondje even voor te rijden en natuurlijk komt Jos even buurten om te laten merken dat ie scherp is, van een aantal mannen weet ik zeker dat ze sneller zijn, die wonen bijna op hun fiets en ik heb bijna niet gereden, nou ja er geen weg terug.. verder prachtig weer, volop zon maar best een stevig windje en vaak tegen. Opvallend is dat 15 km nu best wel een heel eind lijkt.
9.50 We zijn terug van het verkenningsrondje en ik krijg een enorme klap te verwerken, ZE SCHATTEN ME VEEL TE HOOG IN!!!!!!! Ik mag als 1 na laatste starten om lekker als mikpunt voor Olaf te fungeren, weet zeker dat ie me voor het keerpunt al ingehaald heeft. Dit is echt niet leuk, hij nu ook al een tijdritstuurtje, BAAL ECHT, maar laat het natuurlijk niet blijken (misschien kan ik in zijn wiel blijven of mag dat niet?)
10.00 We starten en 1 voor 1 zie ik de rappe mannen op die mooie blinkende fietsen wegschieten, (had misschien mijn banden nog harder op moeten pompen en mijn ketting moeten smeren). Nou ja het enige dat ik kan doen is mijn bidon half leeg drinken en mijn pompje achter te laten. Ga nog maar even met Dimm voetballen als tijdverdrijf.
10.22 3 2 1 Weg ben ik , nou ja weg? Krijg mijn voet slecht in mijn pedalen en weet dat ik de eerste seconden al verspeeld heb, slim hoor om het aanbod van Olaf om me vast te houden bij de start niet te accepteren. Ben vertrokken op de kleine plaat en schakel op het strijdplan is om de eerste helft met een hartslag van max. 165 te rijden en dan vervolgens volle bak op de terugweg, zie ver voor me Hans rijden, wat een eind zeg. Bij de eerste bocht na 500 meter al een hartslag van 174 , weg plan.
2 km Rij best hard , maar die hartslag is veel te hoog ,voel mijn bovenbenen en mijn kuit, gaat dat wel goed zo??? Niet zeuren, focus en Rage Against the Machine hard op mijn I-pod , trappen, schouders ontspannen spagetti- armpjes en gaan.
5 km Auw Auw, zit volgens mij al kompleet scheef op mijn fiets en hou vol om mijn hand niet op te steken naar de helden die al weer op de terugweg zijn, was ik maar zover, zag net de eerste drempel voor de caissons niet liggen en stuiter bijna van mijn fiets, slim hoor. Kan die I-pod niet harder hoor volgens mij Olaf al aankomen , zijn dat zijn hoge velgen die ik hoor zoemen?? Hans zie ik al helemaal niet meer voor me, nog 10 km
7,5 km Keerpunt en Olaf heeft me nog niet te pakken, zit nu op de grote plaat en trap zwaar , maar wel behoorlijk door , heb van Huib gehoord dat ik dat goed kan zwaar trappen dus proberen maar nu op de terugweg en kom Olaf tegen, behoorlijk dichterbij gekomen, maar nog niet voorbij me en beetje euforie heb ik wel nu, hij haalt zelfs als groet even zijn hand van zijn tijdritstuurtje ,mooie houding, maar hij heeft me nog niet!!!!!
11 km Terug voorbij de caissons maar ga nu kompleet stuk, zie Hans wel voor me , maar die is een eind weg zeg, hartslag 179 en ik rij 30,2km per uur die tijdrit is gewoon 5km te lang, als Olaf me inhaalt laat ik het gewoon lopen, moet je maar trainen sukkel, wat denk je wel? Je verstoppen in een groep en dan af en toe een beetje tempo op kop rijden maakt je nog geen echte fietser hoor, ik ga Reza en vooral ook mezelf teleurstellen, kom op niet opgeven , zo afslaan en dan een beetje voor de wind , gas erop.
12 km Nog geen Olaf, nu wat meer wind mee en kom op gas trappen , Ola zal straks hier wel veel snelheid kunnen maken, zal zeker niet zo kapot als ik zijn.. toch gaat het tellertje weer naar de 40 soms erover , maar helaas vaak net eronder, frustrerend, Hans is in geen velden of wegen te bekennen.
14,5 km Ben er bijna, nog een vervelend (ik dacht een ander woord) tegen de wind in , de heuvel op , de draai en voor het publiek ga ik staan om die fiets nog 1 keer op gang te trekken naar de Finisch …..
Ik ben er……. Kapot, maar niet ingehaald!!!!!!!!! Waarschijnlijk heeft Olaf materiaalpech gehad, ik rol uit , draai om en zie hem niet …. O wacht hij staat al aan de kant. Even uithuigen hoor.
Iedereen heeft denk ik en hoop ik soortgelijke gevoelens gehad gedurende zijn eigen rit wat het een geweldige mentale race maakt, weet zeker dat Hans voor mij sneller was als ik, terwijl iedereen om me heen zegt dat ik geweldig gereden heb, bedank ze daar wel voor maar weet dat het niet genoeg was, middenmoot en terecht. Wil van Reza niet horen wat mijn tijd en plaats is, wil even dat bonkende gevoel uit mijn hoofd, ga zelf kijken en………. Ik ben DERDE !!!!!! moet een foutje zijn, nee echt!!! GEWELDIG ,FANTASTISCH, NOOIT MEER DOEN, HOUDEN ZO, morgen weer?
Terug naar de Biet, op het terras nu een paar welverdiende sapjes en bijpraten met de rest.
Wat opvalt is dat iedereen toch dat echte wedstrijdelement heeft gevoeld en daarna dan extra los , opgeruimd en trots op zichzelf is, we hebben allemaal ons uiterste best gedaan, een eigen verhaal , beleving, wat is dit mooi!!! Is dit eigenlijk in het kort niet waarom we allemaal fietsen zo leuk vinden, gewoon jezelf lekker op je kop geven en moe en voldaan herstellen voor de volgende rit???
Er zijn allerlei verhalen en geruchten, een supersnelle nummer 1 , waarbij het gerucht gaat dat er een samenwerkingsverband is geweest van zeker 2 km tussen de nummer 1 en 5 om de nummer 12 in te halen, wat natuurlijk een kansloze missie was.
Opvallend is verder dat de top 3 niet gereden heeft op die geweldig mooie italiaanse klasbakken, het kan toch niet zo zijn dat deze eigenaren te voorzichtig zijn op hun fietsen om het maximale uit hun talent te halen??? Of is er iets anders ????
Na het nuttigen van een paar consumpties zijn er in ieder geval voor de volgende tijdrit al ploegen tactieken bedacht om de uitslag nog verrassender te maken. Eigenlijk denk ik dat we klaar zijn voor een ploegentijdrit, misschien een leuk ideetje.
Ik vond het geweldig, heb mijn fiets thuis terug in de schuur een dikke zoen gegeven (kan ik misschien beter niet vertellen) en me voor genomen om hem helemaal te poetsen …..binnenkort.
Groeten van een iets meer ervaren geworden fietser.
Alex Wals