Mijn moment uit het fietsjaar 2011

Mijn fietsjaar 2011 begon eigenlijk al in 2010. Wetende dat er zware eisen aan mijn lichamelijke conditie gesteld zouden gaan worden in een tocht met meer hoogtemeters dan dat de Tour de France jaarlijks kent, wilde ik mezelf wel perfect voorbereiden. Na veel leeswerk over trainingsmethodes op het internet schreef ik een, voor mijn gevoel, ambitieus en uitgekiend programma waarmee ik aan de slag kon. Twee maal per week hardlopen in de Domeinen en driemaal per week op de spinningbike. Omdat ik toch zo’n drie keer per week die fiets nodig had heb ik er zelf maar een gekocht. Overigens, wel eerst goede informatie ingewonnen hoe zwaar het vliegwiel eigenlijk zou moeten zijn. De wintertraining liep naar mijn idee voortreffelijk. Goed opgebouwd voor wat betreft tijdsduur en zwaarte en niet te vergeten, met voldoende rust,  of alleen op souplesse. Het zwaartepunt van de wintertraining lag in februari toen liep ik duurtrainingen van langer dan anderhalfuur door de Domeinen met flink wat beklimmingen over de zandheuvels. Op de spinningbike ” liep'”  ik ook menig “klimmetje” op de trappers.

Op 27 februari kwam voor het eerst m’n racefiets weer op de weg, het eerste zondagritje met de RTC. Een rondje Westhoek, met gemiddeld een kleine 29 in het uur waren we weer thuis en ik zag dat m’n hartslag daarbij een stuk lager lag dan gedurende mijn laatste maand wintertraining. Kort daarop voerde ik wat fietstestjes uit om te kunnen bepalen hoe mijn vorm ontwikkeling naar de zomer toe zou zijn. In die eerste weken van maart fietste ik ook nog een paar keer met de “dinsdag- en donderdagmiddag jongens” mee, maar daar ben ik mee gestopt. Ik kwam weliswaar met een gemiddelde van 32,5 thuis, maar als ik vervolgens m’n gegevens uitlas dan bleek dat ik in de ritten die ik alleen reed, met een gemiddelde van 30,5, meer gerichte trainingsarbeid verrichtte dan in zo’n groepje. Dan is de keuze niet moeilijk, een hoog gemiddelde lijkt dan misschien wel leuk, maar je zit gedurende langere tijd min of meer “flierefluitend” in de groep. Als ontspanning en ook om eens wat samen te doen vind ik het natuurlijk wel prettig om in groepsverband te fietsen. April begon met de zeer interessante en drukbezochte Koos Moerenhout Clinic, blij dat ik daarbij geweest ben. In de eerste 15 dagen van april, zat ik gedurende tien dagen (waarvan 5 dagen achtereen) op de fiets om enigszins het ritme van de komende “Zierikzee-Menton tocht” na te bootsen. Qua fietsen ging dat prima, alleen m’n kont was beurs. Daarna voerde ik nog enige “wattage” testjes uit en daaruit bleek dat het vermogen en de vorm zeker toegenomen waren ten opzichte van eind februari. De tweede helft van april nam ik wat gas terug, zowel in kilometers als in zwaarte van de trainingen. Ik fietste alleen nog ritjes met een gemiddelde hartslag die zo’n 15 slagen per minuut trager was dan de weken daarvoor en dat leidde dan tot een “fietsgemiddelde” dat tussen de 29 en 30 per uur lag.

Van 8 mei tot en met 9 juni maakte ik m’n kilometers aan de Cote d’Azur, met start vanuit camping Bonporteau in Cavalaire sur Mer. Vanaf zeeniveau was daar 680m (de Col des Anges) het hoogst bereikbare punt, maar dichterbij waren klimmetjes tot ca. 250 meter hoogte mogelijk, het aantal hoogtemeters per dag kon dan variëren van 500 tot 2000 en de lengte van de ritten liep uiteen van 40 tot 120km. Mijn eerste ritje na aankomst was zelfs maar 26km lang. Na de laatste handelingen van het “opbouwen” op de camping kon ik me niet bedwingen en klom ik nog even naar top van de Col du Canadel. Ik genoot van de klim, ca. 4,5km lang, van zeeniveau naar ruim 260m hoog betekent ca 5% gemiddeld, het voelde heerlijk. Bovendien is het op de top geweldig mooi, de Middellandse Zee ligt dan recht onder je  aan je voeten.  De mogelijkheden liggen daar voor het uitzoeken en een heerlijke bijkomstigheid is het weer. In mei is het er al zomers warm en hoef je je nauwelijks zorgen te maken over de kledingkeuze van de dag. De parcoursen kun je net zo zwaar maken als je zelf wilt. In een tocht van ca 120km kun je 2000 hoogtemeters maken, maar in een ritje dichter bij huis van bijvoorbeeld maar 60km kun je, als je dat wilt ook nog 1200m hoogteverschil overwinnen, maar als je wat dichter aan de kust blijft klim je uiteraard veel minder. Er is ook veel variatie mogelijk voor wat betreft de stijgingspercentages. Eén van mijn geliefkoosde rondjes was, wat ik noemde 3x Gassin, ofwel 3 maal aan verschillende kanten klimmen naar een dorpje in de buurt genaamd Gassin. In alle drie de beklimmingen zitten stroken die stijgingspercentages tot 17% laten zien, die klimmetjes zijn ca 3km lang en het gebied is fraai. Soms zie je het diepblauw van de Middellandse Zee, dan weer rijd je door de wijngaarden of door leuke dorpjes als Croix Valmer, Gassin of Ramatuelle met de Golf van St Tropez op de achtergrond. In die dagen heb ik daar ook nog enkele malen rondgetoerd met Toon vd Wekken, Wim Evertse en Frans Dieleman. Frans komt ook al jarenlang in die streek en kent daar ook de meeste weggetjes. Toch kreeg ik hem stomverbaasd door een weggetje in te slaan op weg naar de Col des Anges tijdens onze 120km lange tocht. Hij wist niet van het bestaan af, daar kan ik dan ook wel van genieten. Gedurende m’n verblijf daar voerde ik de intensiviteit weer op en in de eerste week van juni merkte ik aan het tempo en de gemiddelde hartslag wel dat de conditie voor mijn doen optimaal was. Tot zover de vakantie het was inmiddels 9 juni; missie geslaagd dacht ik toen.

De eerste keer dat ik daarna op de fiets stapte was 17 juni, gelijk de eerste etappe van Zierikzee- Menton 192km lang, niet al te veel hoogtemeters, maar het moest toch maar gereden worden. Die eerste dagen van de tocht naar het zuiden zat er ook wat spanning op. Ik had voor de route gezorgd, ik had Ab en Frans een aantal hotels geadviseerd omdat die in m’n gekozen routeplaatsen stonden, ik vond mezelf verantwoordelijk voor het goed bijeenhouden van de groep en ik vroeg me in spanning af op welke wijze de mannen alles zouden oppakken. Die verantwoording hoefde natuurlijk totaal niet, maar dat zat nu eenmaal in me. Ondanks de mindere weersomstandigheden bleek echter in die eerste dagen al snel dat alles op rolletjes liep. Met groot respect ook voor Marcel Schouls die op de gekste en mooiste plaatsen onze stops verzorgde, dat en de zelfdiscipline waarmee de fietsers rondreden zorgde ervoor dat ik meer en meer mezelf kon zijn. Ik heb dan ook met volle teugen genoten van alles wat we onderweg te zien kregen en mochten meemaken. Ook het meeleven van het thuisfront zorgde er voor dat we ons super voelden. De meeste pijn die ik onderweg nog voelde kwam door het uitvallen (als fietser dan) van Harro. Een situatie die ook mij een brok in de keel bezorgde. De groep heeft veel doorstaan en iedereen verdient een dik compliment voor de wijze waarop met grote vastberadenheid, gezamenlijk alles tot een goed einde is gebracht. Voor mij geldt dan ook dat ik bij de “ontmoeting” met de Middellandse Zee in Menton meermalen moest slikken voordat ik in staat was iedereen in woord en gebaar te feliciteren met het bereikte doel.

Dit is voor mij, met afstand, het mooiste moment uit het fietsjaar 2011 geweest.

Na thuiskomst begint je gewone leventje weer, ook weer wel prettig. Het was ook even bijkomen van de flinke krachtsinspanning die je hebt geleverd natuurlijk. Toch zat ik al snel weer op de fiets, de voorbereiding van de Smalstedentocht moest immers doorgaan. In delen heb ik die tocht geïnspecteerd en vervolgens opgeslagen op de Garmin. Ook de Smalstedentocht 2011 heb ik weer met groot plezier gereden en velen met mij denk ik.  Qua organisatie stond de rit als een huis; Tim Kuppens zorgde voor de volgbus en de bemanning Anneke, Tiny en Kees (vd Klooster) zorgden ervoor dat het ons onderweg aan niets ontbrak. Jammer eigenlijk dat je er vervolgens niets van terugleest (gelukkig hebben we de foto nog) op deze onvolprezen RTC website, dat is trouwens bij meerdere evenementen het geval. Een slechte ontwikkeling als je het mij vraagt. Mijn laatste organisatorische inbreng als toercommissielid van de RTC was het Clubweekend in Limburg. De fietsrit op zaterdag was een succes met een nat einde, deels door de regen en de rest door het bezoeken van de campingbar. We zijn daar in Oost-Maarland met de hele groep nog 2 maal uit eten geweest en dat werkte zeker sfeer bevorderend. Aansluitend aan dit weekend heb ik aan de Moezel nog wat interessante (race)fietsmogelijkheden ontdekt, ik kan iedereen aanbevelen om als krachtproef nog een het weggetje van Bernkastel naar Burg Landshut te beklimmen, de Redoute is er niks bij. Nu zit het seizoen er voor mij eigenlijk op nadat ik nog in de gelegenheid ben geweest om aan enkele clubgenoten een onbekend stuk van de Vlaamse Ardennen te laten zien. Als het op de komende zondagen redelijk weer is zal ik zeker nog wel om 10.00 uur nog wel een aan de Blokweg staan, maar voor de rest is een beetje rust is nu voor mij het toverwoord. In november begin ik dan weer met de looptraining en stap ik weer op m’n eigen spinningbike.

Tijdens die trainingsarbeid  zal ik zeker nog nagenieten van mijn mooiste moment en van tal van andere mooie momenten uit het fietsjaar 2011