Mijn Weissensee 2011

Schaatsavontuur 2011.

Het verleden:

In 2007 ben ik door mijn vriend Ninian Havermans aangestoken met het schaatsvirus.

Begonnen als grapje waarbij hij mij een schaatspak gaf stond ik 3 maanden later na een snelle voorbereiding met 2 a 3 keer schaatsen per week en prive les  begin 2008 aan de Weissensee en beide reden we tot mijn stomme verbazing in 10 uur en 51 minuten de 200 km uit.

In 2009 waren de omstandigheden super slecht en zijn we bij 100 km van het ijs afgegaan, gebroken en kapot.

In 2010 hebben we onder redelijke omstandigheden samen gereden waarbij helaas de conditie van Ninian niet voldoende was om de 200 km vol te maken, na 150 km zijn we samen gestopt. Een en ander door de schaatsverslaggever van de RTC toen beschreven.

Het heden:

Na vorig jaar hebben we afgesproken om elk onze eigen rit te rijden. De voorbereiding is voor mij niet erg goed geweest , door gebrek aan tijd drukte op werk en thuis en ziekte heb ik minder kunnen trainen dan de voorgaande jaren. Inmiddels heb ik met volleyballen een stap teruggedaan waardoor mijn knieën een stuk beter blijven (ik word hier toch een beetje oud voor). Wonderbaarlijk genoeg rij ik op de ijsbaan eigenlijk best wel goed, heb als test 100 ronden in een voor mij supertijd gereden.

Dus vol goede moed op naar de Weissensee met in het achterhoofd dat ik toch iets goed te maken heb na vorig jaar.

25-1-2011

Om een uur of 10 ’s avonds stappen we in Ninian zijn monsterlijke wagen en rijden om de beurt de kleine 1200km om 12 uur later het dorpje Techendorf aan de Weissensee te bereiken. De omstandigheden zien er prima uit , het weer is goed en het meer ziet er prachtig uit. Gelukkig kunnen we gelijk de spullen op de kamer zetten en ondanks dat we de hele nacht hebben doorgehaald trekken we onze schaatspakken aan en zetten we de eerste schaatsklappen op het ijs. GEWELDIG, NIKS BOVEN NATUURIJS. Verder wat uitgerust gegeten en vroeg naar bed.

27-1-2011

Vandaag hebben we een heerlijke trainingsdag met een werkelijk schitterende baan op het grote meer, de startbewijzen opgehaald en tijdens de rijdersbijeenkomst  te horen gekregen dat er morgen een baan van 12,5 km over het kleine en grote meer is. 16 rondes te gaan dus. Wel een beetje teleurgesteld dat er dus niet een hele ronde over het grote meer wordt gedaan waar we wel hebben gereden en waar prachtig ijs ligt, helaas nog wat te dun dus. Verder koolhydraten stapelen en vroeg naar bed, morgen DE DAG.

 28-1-2011

Om 05.00 gaat de wekker. Douchen en met de schaatspakken half aan naar het ontbijt. Iedereen is erg stil en gespannen , de temperatuur aan het meer is -8 en er wordt wat sneeuw verwacht, er staat een klein briesje.

Om 6.25 lopen we op het ijs naar de plaats om de schaatsen aan te trekken,best koud eigenlijk , ondanks dat mijn gezicht voeten en edele delen in de vaseline gezet zijn.  Om 6.50 rijden we met het lampje en skibril op naar de start.

7.00 KNAL  we mogen , dom genoeg sta ik samen met Ninian weer veel te ver in het achterveld en mis ik de snellere groepen die er als hazen vandoor gaan. We wensen elkaar het beste en we gaan er beide vandoor, op voor onze eigen kansen. Gelukkig heb ik al vrij snel een leuke groep gevonden die met een mooie snelheid het grote meer bestormen, met toch wel een behoorlijk stevig windje tegen en in het donker oppassen dat we niet onderuit gaan. Vervolgens met meewind weer richting het kleine meer en het gaat echt geweldig…..vliegen met mee wind. 1^e rondje zit er zo op. De groep rijd gelijk door zonder te stoppen en 2^e rondje is om voor ik het weet. Ik zie helaas mijn naam niet op het bord staan als ik door de start kom maar zie dat het rondje ongeveer 30 minuten is, prima.

Ik zit goed in de groep , heb ook en stukje kopwerk gedaan en kan me mooi handhaven, zie dat mijn hartslag tussen de 145 en 150 zit, prima zo 3^e rondje zit erop en ik zie mijn naam weer niet op het bord staan, shit zeg , die transponder zal toch wel werken???? Ik pak snel wat te drinken en een reep en kijk of ik dezelfde groep nog kan vinden. Zie dat ze al weg zijn en rij een gat van een 300 meter dicht naar het groepje toe. PFFFFF effe uitblazen, 4^e rondje vliegt ook voorbij en gelukkig ,zie bij de finish mijn naam op het bord verschijnen , tijd ongeveer 2 uur dus doorgaan zo en eindtijd van 8 uur??? Kan helemaal niet, veel te snel. Ik drink snel weer wat en mis daardoor mijn groepje en vertrek alleen met tegenwind het grote meer op. Wordt ingehaald door een snel groepje en sluit aan. Deze mannen gaan nog een tandje harder en het noodlot slaat toe, ik rij in een scheur en maak voor mijn gevoel een 3 dubbele salto met elegante pirouette, iets waar mijn rug niet voor gemaakt is, een ordinaire doodsmak dus. Vallen hoort erbij op natuurijs , dus opstaan en doorgaan maar weer.

Voel dat mijn rug een flinke optater heeft gekregen en voor mijn gevoel heb ik mijn thermoplastische schaatsschoen bijna uitgetrokken , maar hoop dat de pijn weer wegtrekt, op een wat rustiger tempo rij ik door en haal Ninian in en maak een kort praatje met hem, hij rijdt lekker en eigenlijk voor het eerst alleen. Niet zo slim, de kunst is om zoveel mogelijk krachten te sparen in een groep. Ik ga weer verder als er een groepje ons inhaald . Ronde 5 zit erop, ik stop om te rekken te drinken en neem een roze pilletje tegen de rugpijn.

Inmiddels is het ook gaan sneeuwen waardoor de scheuren op het ijs minder goed te zien zijn , de wind wordt er ook zeker niet minder op en door de pijn in mijn rug kan ik niet meer zo makkelijk rijden als in de eerste ronden. Ik zoek een langzamer groepje op om hopelijk weer wat beter in mijn ritme te komen. 6^e rondje boks ik zo door.

Vanaf hier kan ik er kort en duidelijk over zijn , mijn rug laat me in de steek , ik val nog 1 of 2 keer en ik kan niet meer lekker ontspannen de valbeweging maken die het schaatsen zo makkelijk en snel doet gaan, mijn Weissensee gaat nu beginnen, het knokken, knokken en nog meer knokken. De kilometers glijden onder mijn schaatsen door  maar makkelijk gaat het niet , zoals het al door de schaatsreporter was opgemerkt. Ik probeer nu bij wat langzamere groepen aan te klampen en af en toe met een wat sneller groepje weer gas te geven. De laatste 4 ronden stop ik elke ronde om op een bankje te liggen om mijn rug te strekken, ik kan niet meer rechtop rijden van de pijn in mijn rug, de enige manier om te rijden is voorover met mijn neus bijna over het ijs (spreekwoordelijk dan) met gevolg dat ik meer op mijn punten ga rijden wat meer kans op vallen geeft. Ik zie mijn mooie begin de mist ingaan en de tijd verstrijken, stel mijn tijd bij van 8 ½ uur naar 9 uur , zie dat ik dit ook niet ga halen en strijd voor  9 ½ uur. Moet het gaan halen die 200km. Ninian is na 100 knappe km met veel strijd gestopt en staat mij langs de kant aan te moedigen, ik pers er nog een snelle 15^e ronde uit en slof door de 16^e ronde heen.

GEHAALD, 200km tijd: 9 uur 30 minuten en 0,8 seconde (had dan ook net even een kickfinish gedaan, dan was het onder de 9 ½ uur geweest) 😉

Uit die schaatsen!!!!!!!!!!!!!!!!! Ninian helpt me daarbij, heb het best koud en zie dat mijn linker sok onder het bloed zit. Schoenen aan en op naar de tent om mijn transponder in te leveren en mijn medaille te halen . Belangrijker nog, een grote Weissbier om het halen van de 200km te vieren!!! Hierna dronken (van geluk) naar het hotel strompelen en onder de douche. Eten en ik wil en moet plat op mijn rug op bed, voor mij geen blarenbal.

29-1-2011

Ik heb redelijk geslapen, we ontbijten, pakken onze spullen in en stampen de auto vol. Samen strompelen we nog een keer naar de grote tent , het is prachtig weer, -8  en windstil. Er zijn 2 wedstrijden bezig , zowel de vrouwen als de masters rijden en we genieten beide van deze laatste momenten. Kijken in de tent nog of we onszelf tussen de foto’s kunnen ontdekken en besluiten om lekker weer naar huis te gaan. Stappen om half 11 in Ninian zijn steeds mooier wordende auto en op naar huis, spelen  wat op de duitse autobahn en om half 11stap ik in Moriaanshooofd uit.

Het zit erop en was geweldig!!

 De RTC schaatsreporter heeft in het vorige verslag mijn rondetijden etc . al weergegeven. Ik kan hier mijn eigen gegevens nog aan toevoegen voor de echte techneuten:

Verbruikte kilocaloriën: 6313     hartslag max.: 164   gemiddeld: 143.

Degene die dit hele verhaal heeft uitgelezen is waarschijnlijk sterk en vastberaden genoeg om de uitdaging voor zichzelf ook te zoeken in een soortgelijk avontuur.

Wij gaan het in ieder geval volgend jaar weer proberen, maar eerst op naar Menton.

Groeten,

Alex Wals