Mont Blanc, iets te hoog gegrepen….

Net als Cees Lodewijk maar iets minder gehinderd door kennis van zaken heb ik mij dit jaar opgegeven voor de Tour de Mont Blanc. Een monstertocht van 330 km lang met ruim 8000 hoogtemeters op zondag 21 juli 2013 met als startpunt de Avenue des Jeus Olympiques in Les Saisies op 1700 m boven de zeespiegel. Mijn trainingsprogramma heeft bestaan uit het maken van voor mijn doen zeer veel kilometers solo , een lang weekend in de Eifel en in de weken voorafgaand aan de tocht meerdere ritten in de bloedhitte van het bergachtige kustgebied rondom Saint Tropez. In totaal stond de teller op zo’n 4500 km , nog afgezien van de kilometers die ik in het woon-werkverkeer gemaakt heb. Ook mijn fiets heb ik laten aanpassen voor deze beproeving door een Athena 11-speed groep te laten monteren door Wim met achteraf nog enige noodzakelijke aanpassingen door Jan-Willem (nog bedankt daarvoor!), nieuwe banden, stuurlint enfin, noem maar op waardoor het aan het materiaal zeker niet kon liggen.Dan kun je achteraf eigenlijk alleen jezelf nog de schuld geven als het mislukt dat is dan weer minder leuk natuurlijk.

Na zoals gezegd twee weken op de camping bij Port Grimaud waar ik erg leuk heb kunnen fietsen met een zeer goed getrainde leeftijdsgenoot van Cees, Bart de Visser uit Vlissingen ,melkboer emeritus, die mij een aantal prachtige beklimmingen heeft laten ontdekken in het Massif des Maures, vertrokken wij met de caravan vroeg op een donderdagmorgen naar Les Saisies. Vanaf Albertville gaat er een D weg naar Les Saisies waar ik eerlijk gezegd met de caravan al mijn stuurmanskunst nodig had om heelhuids boven te komen, met name de laatste 7 km gingen met gemiddeld 8 % omhoog, zonder vangrail of iets dergelijks wat Franny op een gegeven moment deed verzuchten dat ze toch wel erg blij zou zijn als we er waren. Ik bedacht me dat dit ook de laatste klim was van de Tour du Mont Blanc en dat die niet mee zou vallen met meer dan 300 km op de teller.
Op de camping met schitterend uitzicht op de Mont Blanc zochten we al snel contact met Tiny en Cees en hebben we samen toegeleefd naar het moment supreme. Samen de startnummers opgehaald en meegeluisterd naar de informatie bijeenkomst op de zaterdag voor de tocht. Tijdens deze bijeenkomst bleek dat de weersvooruitzichten nogal verwarrend waren met na enkele uren zware regen in Zwitserland, dan weer bloedheet in Italië en op het laatst onweer en hagel terug in Frankrijk maar het kon allemaal nog heel erg meevallen werd er gezegd en o ja: we vertrekken een half uur later!

Zodoende stonden we de volgende morgen vroeg in het bijna donker te wachten op het startschot, toch wel enigszins gespannen over wat deze lange dag zou brengen. Onze vrouwen stonden er gelukkig ook om ons aan te moedigen dus ook daaraan heeft het niet gelegen.Wel zag ik, overigens niet tot mijn verbazing, dat ik met gemak over het hele deelnemersveld kon heenkijken. Bijna alle deelnemers waren een kop kleiner dan ik en dientengevolge ook minstens 20 kilo lichter,eigenlijk begon ik me toen al af te vragen of 88 kilo wel het goede gewicht was om zo’n tocht te volbrengen maar ja, met mijn lengte en spieropbouw is het gewoon niet mogelijk om nog lichter te worden. Om 5.37 uur klonk dan toch eindelijk het startschot en na een kleine kilometer klimmen stortten 300 mannen en vrouwen zich naar beneden voor de afdaling naar Notre Dame de Bellecombe. De afspraak was dat het een geneutraliseerde afdaling achter motoren zou zijn met beperkte snelheid maar daar heb ik niets van kunnen merken, binnen no time was het peloton op een lint getrokken en ik denk dat ondanks de slechte weg en de donkere omstandigheden de 80 km per uur regelmatig dik overschreden werd, niet dat ik daar aan meedeed want ik had weinig zin om al na vier km in een put te rijden en over de kop te gaan. De eerste 60 km gaat het wat op en af, voornamelijk af waardoor ik ruim voor kwam op mijn virtuele schema, achteraf gezien had ik toen al op de rem moeten trappen maar ja, je voelt je nog goed zeg maar prima en je trapt lekker door. Het eerste serieuze klimwerk ging best goed en toen ik boven kwam dacht ik nog: nou, die Col des Montets valt best mee om er 15 km later achter te komen dat die dus een stuk verder op de route lag…een kleine misser in de voorbereiding.Na een leuke afdaling de Col de la Forclaz in Zwitserland,viel erg mee, en dan volgen 9 km afdaling waarin je bijna 1000 m zakt naar de ravitaillering.Zo ver zo goed. Flink gegeten en gedronken, gerekt en gestrekt en ik kon mijn rugzak afgeven aan een hulpvaardige Hollandse jongen die met de auto een vriend van hem begeleidde. Op dat punt begon de klim naar Champex le Lac en dat was denk ik de killer van de dag, erg warm, enorm steil, kilometers lang 11 % gemiddeld en in totaal 11 km lang.Ondanks dat ik de ketting van begin af aan op de 29 heb gelegd is dat waarschijnlijk toch te veel van het goede geweest want ik had toen ik eenmaal boven was toch wel een flink jasje uitgedaan en je zit dan nog maar op 121 km, er komen er nog 210….Dan volgt een prachtige afdaling naar Orsières waar de 30 km lange klim naar de grote Sint Bernard begint. Vlak voor de tunnel sloeg helaas het noodlot toe: kramp in mijn hamstrings en in mijn quadriceps en nog een aantal bovenbeenspieren, zeker een kwartier moeten stoppen voor het weer een beetje ging en dan maar letterlijk die 6 km lange tunnel in.Dat lukte nog net maar na de tunnel moet je rechtsaf naar de Col en juist die laatste 7 km zijn ontzettend zwaar, gemiddeld 8% en dat met kramp…ik was gelukkig niet de enige want overal om me heen zag ik zieltogende fietsers. de echte fietsers waren inmiddels allang gepasseerd natuurlijk,wat een kanjers zijn dat toch. Bovenop de Col veel gedronken en gegeten en dan toch maar besloten te proberen de laatste belangrijke ravitaillering te halen in Italië 60 km verder.Die eerste 30 km gaan dan nog wel omdat je alleen maar afdaalt maar na Aosta gaat het weer geleidelijk omhoog en de thermometer stond daar op ruim 35 graden Celsius.
Ik was dan ook erg blij dat ik La Salle in het oog kreeg, samen met een landgenoot uit Zevenbergse Hoek heb ik daar besloten om eventuele spierblessures te voorkomen en op te geven, ondanks dat ik waarschijnlijk nog wel op de Kleine Sint Bernard had kunnen komen maar ik had nooit meer op tijd binnen kunnen komen. Ook begon ik me ondertussen bezorgd te maken over het thuisfront omdat ik op geen enkele manier meer contact kon krijgen met Franny. Achteraf bleek er een storing te zijn bij KPN in Frankrijk maar op dat moment scheelde het heel weinig of ik had mijn Samsung Galaxy in een ravijn geflikkerd, dat kon er ook nog wel bij. Gelukkig had de organisatie wel alles dik voor elkaar en na een paar uur wachten werden wij keurig via de Mont Blanc tunnel teruggebracht naar les Saisies, een ervaring rijker en een illusie armer.
Wat te doen voor een volgende poging?:
-Veel meer trainen in het echte hooggebergte dus lange klimmen oefenen
-Langzamer starten
-Meer drinken en ook op een aantal punten langs het parcours een tas met eten en drinken afgeven of, en veel beter:
-Een volgauto laten meerijden op het parcours die op strategische punten klaar staat met droge kleding, eten en drinken etc. maar vindt maar eens iemand die dat wil doen

Achteraf was ik nog best tevreden dat ik ondanks de kramp toch nog 216 km ver was gekomen, er waren nog ruim 130 uitvallers met dezelfde problemen. Ik neem bij dezen mijn helm zeer diep af voor de mensen die het wel gehaald hebben, dan kun je echt fietsen, neem dat van mij aan.