Over gladheid en zeewater
Veel RTC-ers liggen nog te knorren, Marianne Vos bereidt zich in Tabor voor op haar kampioensrace en januari 2010 houdt het weer een end voor gezien.
Maar daarover gaat het hier niet. Het gaat over stalen/aluminium/ titanium/ carbon rossen die staan te trappelen op de plaats waar geen molens en bergen te bekennen zijn. Hun berijders moeten nog op gang komen maar na de koffie beginnen de sterke verhalen al te komen. Herberts presentielijst wordt door 15 bikkels gesigneerd en heeft nog plek over. De directie heeft vanwege sneeuw, gladheid en kou in Noord-Beveland een andere route voorbereid. De RTC Molenberg-mtb. toertocht kan van start.
Eerst door het bos een rondje parkoers als opwarmertje(!?), dan naar de punt, pas op het is hier….., dan over het strand waar de kilometertellers goed hun best moeten doen. De jongens hebben er zo’n zin in, dat het net lijkt of Jan niet fluit. Het lijkt wel lente en zweetdruppels nestelen zich in het thermo-ondergoed. Het zeewater doet hetzelfde in de schoenen.
Op de Brouwersdam gaan we niet instinctief richting Zeerust, maar naar ‘t Koepeltje. We maken uitgebreid kennis met de Muralts bedenksels en zonder asfalt passeren we Scharendijke. Op de polderweg lijkt de afslag van onze onvolprezen voorrijder een vergissing, het blijkt niet zo te zijn. Een aantal rossen en berijders is dit teveel zij vormen een subgroepje dat omdraait waardoor de gemiddelde leeftijd van de overblijvers ingrijpend daalt. Bij Den Osse vinden we het nieuwe fietspad langs de vaart. Prachtig, de schelpjes moeten nog wat aangereden worden (maar dan niet met paarden!). De schelpjes trekken aan de noppen. Onze vriend de wind keert zich nu tegen ons. De voorraad koolhydraten mindert in rap tempo. Er komen klachten over meerdere kleuren sneeuw en over de lengte van dat vermaledijde pad. Om te voorkomen dat de chocomel koud wordt en de totaalafstand te ver boven de beloofde 50km komt gaat het de kortste weg naar de Molenberg. Ze zijn moe, hebben genoten, fijn buiten gespeeld en de pannenkoek verdiend.
Op weg naar huis zing ik vrij naar Benny Neyman:
“Maar een RTC-er gaat pas rusten
Als ‘ie al z’n zinnen heeft geblust
Als ‘ie van z’n passie heeft genoten
Als ‘ie zegt ‘t was fijn, bedankt, tot ziens”
(zo voel ik m’n hardloopblessure niet zo erg)
tekst: Jos Geluk