Wat een jaar geleden tijdens de havendagen van Zierikzee begon als een geintje, werd die maandag daarna als snel werkelijkheid. Het was besproken, hotel, ingeschreven voor Parijs-Roubaix, sponsorkleding. Alles werd en was geregeld. De twijfel sloeg toe wat had ik toegezegd. Tja wie a zegt, moet ook b zeggen. Dus trainen maar. Wel vroeg in het seizoen, dus best lastig om wat langere tochten te rijden. Maar ook dat is gelukt. Tegen wie je het ook verteld, het komt er op neer dat ze je allemaal voor gek verklaren. Al die kasseien is zoooo slecht voor je fiets. En slecht voor je lichaam. De profs doen het toch ook dus waarom wij niet. Wel wist ik dat ik dit niet op mijn fiets ging doen. Maar ja waar haal je zo snel een andere fiets vandaan. Uiteindelijk een fiets kunnen lenen van een vriend die zelf pas een nieuwe racefiets heeft gekocht. Met enig ombouw en verstel werk is de Cube op maat en kassei klaar. Ook Leo heeft zijn oude vertrouwde opera weer van stal gehaald, eigenlijk al opgegeven maar na enige navraag hem toch nog kunnen laten maken en ook deze fiets kassei klaar gemaakt. De fietsen waren er klaar voor en wij ook. Zo vertrokken we vrijdagmiddag 8 april richting Roubaix. Daar aangekomen eerst maar richting Velodrome om onze startnummers op te halen en zoals beloofd die van Erik en Michiel. Gelijk maar wat rondgekeken en even een blik geworpen op de baan, waar ook wij (hopelijk) finishen zaterdag 9 april.
Daarna lekker naar het hotel, even opgefrist en lekker een hapje gaan eten. Later op de avond arriveerden ook Erik en Michiel. Nog even wat gedronken waarna we maar opt ijd zijn gaan slapen. Leo en ik wilden rond 7 uur toch wel starten, en Erik en Michiel moesten om 5 uur bij de bus zijn. Zij hebben de 171 km gereden. Leo en ik hebben samen de 147 km gereden met daarin 32 km kasseien. Na een stevig ontbijt vertrokken richting start, het was even zoeken naar een parkeerplekje, het was al erg druk. UIteindelijk zaten we om 07:30 uur op de fiets. We konden aansluiten in een leuk groepje en konden zo lekker meerijden de eerste 50 km. Na 31 km de eerste stop even snel wat gegeten en gedronken en weer verder. Het was een gezellig geklets onderweg, maar ineens werd het angstvallig stil, dat kon maar 1 ding betekenen. De eerste kasseien waren in zicht en ja hoor de bocht om en daar lag arenberg(bos van wallers-arenberg). Handen boven op het stuur en gaan. eind van de strook zouden we op elkaar wachten. Wat een gebonk aan mijn hoofd zeg. Leo ging hard hij was zo uit zicht. De bidons vlogen overal en voor me gingen er een aantal onderuit. Het was glad, de kasseien lagen er echt slecht bij en je voelde je achterwiel telkens wegglijden. Ik moest even stoppen, even bijkomen, wat een HEL is dit dacht ik, dit ga ik nooit redden ik finish nooit. De verleiding was groot om het naastgelegen fietspad op te gaan, maar nee daar was ik niet voor gekomen. Inklikken en weer trappen. Wat was ik blij dat ik aan het einde was. even bijgekomen en weer verder gaan. Op naar de volgende strook. Die ging al een stuk makkelijker, en naar mate de tocht vorderde kwam ik steeds meer in een ritme op die kasseien.
Na 6 stroken en 80 km op de teller, een kapotte fiets van Leo (die kon niet meer schakelen en reed met vast verzet van 34/11) de tweede stop. Even op het gemak gegeten en gedronken. En weer verder. Na 100 km zat ik er echt even doorheen, mijn armen en handen deden pijn van de kramp. Maar ik wilde verder, dus even het tempo wat lager tot aan de derde stop.
Daar echt de tijd genomen voor wat drinken en eten en even heerlijk in de zon gezeten.
Zo konden we er nog even tegenaan voor de laatste 35 km. Langs de route was het al druk met toeschouwers, velen stonden er met hun camper al te wachten voor de zondag als de profs langs komen. Ze moedigden ons aan alsof we Profs waren. Dat doet een mens goed. De laatste stroken werden zwaarder en zwaarder, een juist ritme vinden was lastig. Sommigen zochten de zogenaamde gootjes op. Maar nee bovenop rijden ging me toch nog het beste af. Het einde was inzicht, we zeiden tegen elkaar alleen pech kan ons nog van een finish weerhouden. Geen lekke band of ander onherstelbare materiele pech gehad. Samen de baan opgereden, wat een publiek en wat een aanmoedigingen. GEWELDIG. Samen over de finishstreep. We hebben het gedaan. SAMEN. Ik weet nu waarom ze het de Hel van het Noorden noemen.
Maar wat een schitterende tocht en wat een ervaring rijker. Inmiddels weer bijgekomen, en een mooie ervaring rijker.
Mooi verhaal van een knappe prestatie.
Ik voel de spanning en de pijn,
Ontdek Roubaix en haar passie voor de fiets, daar waar de Hel van het Noorden leidt naar het paradijs…
Aangekomen in het paradijs heeft na het lezen van jullie verhaal veel heel veel energie en doorzettings vermogen gekost.
Gefeliciteerd een mooie prestatie.
Heel veel respect voor jullie geweldige prestatie. Ik ga het jullie beslist niet nadoen als ik dit leuke verslag zo lees. Misschien op 28 mm banden maar die passen met geen mogelijkheid in mijn Pinarello , zelfs 25 mm gaat niet.
28 mm is nog wel erg smal voor zo’n monstertocht, de profs rijden al op 30. Ik ga liever op de mountainbike met weg banden zo breed mogelijk.
Ik heb ze op 25 mm banden gereden, en dat ging prima. T is een tocht voor de racefiets Johan. Voor de mtb heb je aparte tochten hoor.