Wel beslagen ten ijs komen.
De datum van vertrek komt nu steeds duidelijker in zicht. Twee maanden lijkt nog ver weg maar toch lijkt de tijd nu wel erg snel weg te tikken. Na een lange tijd van voorbereiding is het meeste werk al wel gedaan en op dit moment worden de laatste details voor de reis afgewerkt, de deelnemers slijten uren aan één stuk op de fiets en sommigen volgen een strak trainingsschema waarin ook hardlopen niet ontbreekt.
Voor mij gaat dat lopen en fietsen me ook goed af, alleen zal ik daar tijdens de tocht niet heel veel aan hebben. Fysiek gezien ben ik dan hoop ik wel in topconditie maar ik ben voorlopig de enige die de kilometers niet per fiets af ga leggen. Mijn taak ligt (zit) volledig in de volgwagen en de verzorging van de renners en het materiaal. Het ene moment zal ik de chauffeurspet dragen, het volgende moment de koksmuts en weer later de mecanicienmuts.
Simpel gezegd rij ik van hotel naar hotel, gooi ik een bidon voor de wielen als ik denk dat men dorst heeft, dompel de Pina’s in de sloot om het vuil er af te spoelen en zal als een volleerd ploegleider uit het raampje gaan gillen als het mij te langzaam gaat!
Dat klinkt lekker lollig! En dat is het ook. We hebben er zin in en als ik voor mezelf mag spreken dan ik ook zeer zeker. Het is tenslotte een soort ‘vakantie’, een fysiek uitje voor mannen op een fiets(waar zijn de dames?) en dan mag je plezier hebben en genieten, ‘mag’ zeg ik maar ik bedoel eigenlijk meer ‘moet’! Ik heb er in ieder geval zin in, zeker nu de datum dichtbij komt en de puntjes op de ‘i’ worden gezet.
Bij een tocht als die naar Menton in Frankrijk is, naast het lichaam van de renner zelf, de racefiets toch wel een heel belangrijk stuk uitrusting dat meegaat. Na een iedere etappe verlangen de twaalf fietsen dagelijks onderhoud om weer optimaal klaar te staan voor de volgende dag, een rustdag kennen we niet en even een nieuwe fiets van het dak halen zoals afgelopen weekend nog veelvuldig te zien was tijdens Parijs-Roubaix of komend weekend bij de AmstelGoldRace is er ook niet bij. Wilbert schreef eerder al dat iedereen binnen de ploeg een taak heeft en wat betreft het mechanische deel gaan Jan, Ab en ik hierover bekommeren. Tussen de ritten door zullen we de renners bijstaan bij het controleren van de fietsen, nazien op losse boutjes, trillende ongemakken proberen te verhelpen en daar waar nodig onderdelen vervangen. Goed onderhoud vergt nogal wat aandacht, iets wat we als ervaren rijders allemaal wel weten natuurlijk. We zijn stuk voor stuk heel zuinig op ons stuk carbon en poetsen figuurlijk de lak er vanaf om maar zo imposant mogelijk in ons midden te rijden tijdens trainingen en tochten. Alleen een flinke hoeveelheid smeersel op de ketting, een beetje lucht in de tubes en een poetsdoek over het kostbare bezit is toch niet genoeg voor de snode plannen, zo is ons drieën afgelopen dinsdag nog eens duidelijk geworden. We waren te gast bij Wim Evertse voor een kleine clinic in groot fietsonderhoud. Klein in de betekenis van het aantal mensen en groot in de zin van leerzaamheid. Alles wat kan bewegen en draaien is aan bod geweest en benoemd. Alleen al de wijze waarop ‘leermeester’ Wim onderricht geeft is vermakelijk en voordat je bent uitgelachen om zijn grappen en grollen heeft hij alweer een onderdeel in zijn hand of juist alweer gemonteerd. Lol of niet, onverstoorbaar wordt de functie ervan uitgelegd terwijl het stuk fiets door zijn handen gaat en als het bewuste onderdeel er weer op zit geeft Wim geduldig nog een samenvatting. Ik som slechts een aantal dingen even snel op: afstellen balhoofd, vervangen van cassette -ketting -kabels -remmen, natuurlijk het afstellen hiervan en van het zadel, schoonmaken van de fiets, etc, …. Kortom, kijk naar je eigen fiets en zie wat er op zit en bedenk wat je er allemaal aan zou kunnen doen.
Om 22:00 uur worden we, zelfs nog beleefd, de deur uit geschopt en zijn Jan, Ab en ik er klaar voor, tenminste…. we laten het nog even op ons inwerken en dan komt het zeker goed. Duidelijker dan deze genoten uitleg kan niet en daar gaan we met plezier mee aan de slag, mocht dat nodig zijn.
Samenvattend kan ik zeggen dat ik nu nog beter in staat ben om mijn ‘JanJanssen’ fiets te onderhouden en dat dit indirect dus betekend dat Wim nog langer moet wachten op mij als potentiële Pinarello klant. Niet dat ik me zelf schuldig voel maar toch heb ik wel een erg goedkope set wieltassen gekocht voor slechts 25 Euro.
Iedere keer als ik in een wielerzaak kom kan ik het niet laten, met lege handen naar buiten gaan blijft moeilijk!