Zierikzee-Menton, Verslag Dag 6 (deel 2)

Vervolg verslag 6e Etappe Le Valtin – L’Isle sur le Doubs.

Bij vertrek ‘s morgens uit Le Valtin zag alles er nog veelbelovend uit voor die dag. Vanaf vertrek vanuit het hotel met nog maar net het ontbijt achter de kiezen de beklimming naar de Col de Schlucht doen, voelt niet echt lekker aan om in je ritme te komen. Echter boven gekomen was de rit via de “Honeck” naar de “Markestein’ over de “Route de Cretes” een ware beloning voor ons. Prachtige vergezichten afgewisseld met kleine dorpjes of meertjes in de diepte, het was voor ons 30 km lang alleen maar genieten van de prachtige natuur.

Aangekomen op de “Markestein” stond daar weer onze trouwe verzorger Marcel met koffie en lekkers. Na de inwendige mens verzorgd te hebben begon de afdaling van 14 km. Amper begonnen met de afdaling werden we getrakteerd met een hevig regen vergezeld door onweer. Enkele van ons waren zo slim om onderweg te stoppen en te schuilen in de bomen, maar een aantal kwam als een stel “verzopen katten” beneden.

Na ca. 40 km kwamen we dan bij de smaakmaker van de dag de “Ballon d’Alsace” , 9 km klimmen naar een hoogte van 1171 meter. Bovenop aangekomen had Marcel weer een prima lunch voor ons geregeld en na een stop van ca een half uur vingen we de afdaling aan. Beneden aangekomen, was inmiddels half twee zagen we met angst en beven een lucht aankomen alsof het nacht werd. Deze angst werd bewaarheid toen enige minuten later de weergoden werkelijk alle kranen open zetten die ze vlgs ons tot hun beschikking hadden. Met toch nog een vijftig tal km voor de boeg was de enige remedie door fietsen, echter op een gegeven was het zo heftig, onweer en bliksem boven ons hoofd, dat doorrijden onverantwoord was. Dus op zoek naar een café of restaurant om te schuilen. Typisch Frans, ‘s middags 4 uur niks open. Wilbert kwam op het lumineuze idee om dan maar de hogere sferen op te zoeken en te schuilen een kerk. Sommige van waren toen al zo verkleumd dat het leek of ze de ziekte van Parkinson hadden en niet stil konden blijven staan. Toch maar na enige tijd, toen ook de goede route weer bekend was onze moed samengeraapt en verder gereden, want er stond ons nog wel zo’n 30 km voor de wielen.

Uiteindelijk arriveerden we dan om ca half zeven in L’Isle sur le Doubs” bij ons onderkomen voor die nacht “Hotel de la Marine” Hier dachten wij na de helletocht van die middag lekker te kunnen ontspannen in een prachtige ambiance met een heerlijke douche of bad. Helaas niets is minder waar. Wij vroegen ons af hoeveel sterren dit onderkomen zou hebben, waarop iemand suggereerde “als hij  -1 ster heeft gekregen mag hij nog in zijn handen klappen”. In Amsterdam zou het denk ik een schitterend kraakpand zijn geweest maar de naam hotel is iets te hoog gegrepen. Bedden waarbij de lattenbodems op de grond vielen als je er ging leggen, WC en douche (nou ja, douche) in een schuifdeur kast op de kamer. Douchen zodat na enkele seconden de vloer blank stond. ’s Nachts even stil plassen ging niet. De WC maakte bij het doortrekken een dusdanig kabaal dat bijna het halve hotel uit paniek op straat stond. Dit alles stond ons ten deel voor deze nacht.

Het was echter niet allemaal kommer en kwel, want we hebben hier met z’n allen vreselijk gelachen en dat vergoedde veel ellende van die dag. Vanmorgen op z’n Frans lekker ontbeten bij de bakker om de hoek en weer goed gehumeurd op de fiets gestapt.