100 Colstocht deel 7

In het wat verlopen hotel (met dito eigenaresse) hebben we redelijk geslapen, tijdens de nacht heeft het gegoten. Inmiddels is in dit deel van Frankrijk op sommige plaatsen de noodtoestand uitgeroepen maar wij hebben (nog) nergens last van, tenminste als je nat worden geen last noemt.

Na het ontbijt staat de een na laatste rit van 120 km voor de boeg naar Maslacq, er staan 8 Côtes op het programma in het gebied van de Gers overgaand in de Pyrenees-Atlantiques. Het weer ziet er dreigend uit en wij hijsen ons daarom ook weer in de warmere kleding want het is niet warmer dan 12 gr. en bovendien is bij nattigheid deze kleding iets comfortabeler. Wederom is het jammer van het grijze weer want dat doet afbreuk aan de prachtige vergezichten die bij zonlicht veel beter tot hun recht komen.

Tijdens de dag blijkt dat de 8 Côtes er misschien wel 40 hadden moeten zijn maar die staan niet officieel in het programma geregistreerd maar het wordt de hele dag afzien. Dat zit in het gebied verweven, het zijn namelijk allemaal kleine heuvels en dalen waarbij zich een vast patroon herhaalt: klimmen, afdalen, riviertje met bruggetje oversteken, vervolgens weer klimmen en zo gaat het de hele dag door. Tijdens de lunch vraagt John aan ons of het wel goed gaat want kennelijk zien we er beiden asgrauw uit vanwege de inspanning en vooral het ontbreken van enig fietsritme en de constante druk om elke keer weer te klimmen speelt ons vandaag parten. John weet ons met zijn verzorging al weer snel op te kalefateren met zijn soep, brood en andere heerlijkheden! Het gebied is verder ook niet toeristisch en je vind er alleen maar landbouw en wijnbouw. Uiteindelijk zijn ook de weergoden ons niet goed gezind en na een wisselvallige dag waar het op zich goed te doen was met een paar druppeltjes breken de sluizen 25 km voor de finish open!

Rond 16.30 uur komen we als verzopen katten aan bij een charmant hotel in Maslacq waar de nieuwsgierige oude dame als een heuse patron(nesse) ons opneemt en alles wil weten van onze fietstocht, ook zij vindt het maar “courageux” en wederom “bien organisé”. Gelukkig heeft ze een kamer en is ze ook nog bereid de kleding te drogen in haar wasdroger, wassen zelf lukt helaas niet.

Na de warme douche blijkt dat je alles weer snel vergeet en we geraken in de bar voor een “pression”. De TV staat aan en doet verslag van de lokale rampen in Pau en Lourdes en andere plaatsen. De beelden jagen je schrik aan en ook wij hebben gedurende de dag af en toe gekeken naar de bulderende, zeer snel vollopende rivierdalletjes die al het water moeten verwerken. Al het personeel staat voor de TV en het maakt allemaal veel indruk.

Na het avondeten doen we nog een wandelingetje door het dorp en geraken zo op het kerkhof, opvallend is dat Fransen hun overledenen altijd in een (groot) familiegraf leggen, dat geeft een heel ander beeld dan in Nederland.

Vandaag hadden wij volgens het officiële programma 1.200 hoogtemeters maar wij denken dat het er 1.800 moeten zijn. Later zal blijken dat deze dag ook de meeste calorieën heeft gekost! Om 10.30 uur gaat bij ons het licht uit en gaan dromen van de laatste rit van morgen en wat die brengen zal.

De nacht blijft het regenen!

De volgende ochtend is het zowaar droog maar blijft het dreigend, na het ontbijt rijden we weg in ons gedroogde tenue en dat is prettig want het blijft koud. De laatste rit (75 km) van deze etappe van Saverne naar St. Jean-le Vieux staat op het programma met 4 Côtes en 2 Cols. Die laatste 2 zijn al heuse voorlopers van de Pyreneeën, het zijn de Col d’Osquich en de Col de Gamia en vooral die laatste is erg steil, binnen 4 km moet je 300 hoogtemeters overbruggen!

Gedurende de hele dag hebben we de Pyreneeën links van ons in het zicht, zeker onder deze weersomstandigheden komen die als zeer indrukwekkend en bedreigend over en kunnen we alvast wennen aan het idee voor volgend jaar. Vanochtend hoorde ik overigens dat je, ook al wanneer je dat gewild zou hebben, de passages door dit gebergte niet kunt nemen omdat deze gesloten zijn! Het is al 20 juni, zo zie je maar onderschat nooit de natuur en haar omstandigheden in het hooggebergte.

Eindelijk blijft het vandaag, ondanks een klein spettertje, droog en de rit verloopt relatief voorspoedig en mogelijk heeft dat ook te maken met het psychisch aspect dat je weet dat de eindstreep in zicht is. Voor de Côtes draaien we onze hand daarom ook niet meer om maar de Cols zijn toch al echt andere koek. Je ziet ook aan dit gebied dat het wat ruwer en onherbergzamer lijkt dan de Alpen en de steiltes zijn ook anders, mogelijk verbeeld ik het me alleen maar.

De Col d’Osquich kent een gemiddelde stijging van 5,8% over een lengte van 5 km, er zitten 2 stukken van elk een kilometer in van 7 en 7,5% en dat is weliswaar pittig maar heel goed te doen. John staat op de top met de lunch en een prachtig uitzicht, wat willen we nog meer op de regendruppels na.

De laatste 20 km pakken we vervolgens op, we rijden na een afdaling een dal in en dan wacht ons de laatste uitdaging, de Gamia! Vanuit het aflopend dal zie je ineens plots de steile weg voor je opduiken, snel in het lichtste verzet want anders ben je te laat! De eerste 2 km zijn het steilst met percentages tussen de 12-17%! Wanneer je dit stuk niet heel beheerst en rustig neemt kun je beter afstappen want dan zal je waarschijnlijk moeite hebben om boven te komen, na deze 2 km blijft het pittig maar dan wordt het langzaamaan naar verhouding makkelijk. Op de top uiteindelijk aangekomen heb je een prachtig uitzicht op het dal van St. Jean-le Vieux, daar ligt ons eindpunt van onze reis!

Na een beheerste afdaling, oppassen want steil omhoog betekent vaak ook steil omlaag, komen we rond 14.30 uur in St. Jean aan. We maken een foto bij het plaatsnaambord als bewijs. We drinken koffie in het plaatselijk hotel en regelen daar een stempel met handgeschreven datum voor de organisatie, de Mairie is niet open, een Office de Tourisme is er niet en dan maar op deze manier.

Vanzelfsprekend schudden wij elkaars hand en complimenteren en bedanken elkaar voor het succesvolle verloop, zonder problemen en ongelukken. Om 15.30 uur stappen we in de auto voor een rit van 300 km naar huis en zoeken een hotel om vervolgens de volgende dag de rest van de afstand naar huis te rijden!

Het was een onvergetelijke ervaring!

 

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.