Le Tour du Mont Blanc
Ondanks het feit dat de leeftijd zo zoetjesaan beperkingen aan het lichaam gaat opleggen, kan ik nog steeds niet zonder echte uitdagingen. In mijn “fietsjaren” heb ik al veel plezier beleefd aan een aantal cyclosportieve tochten, maar de “honger” is er nog steeds. Bij de reeds gereden ritten zaten een aantal dagtochten, met onder meer de iedereen bekende Luik-Bastenaken-Luik (2 maal de lange uitvoering en een aantal keren de kortere versie). Maar ook tochten verspreid over meerdere dagen; 2x de Benelux Tocht, 3 dagen achtereen door Nederland-Belgie-Luxemburg, de 100 Cols Tocht liefst 4000km door Frankrijk en over alle gebergtes (verdeeld over een drietal jaren) en niet te vergeten Menton-Zierikzee in 2002, gevolgd door Zierikzee-Menton in 2011. De meerdaagse tochten bevielen mij het meest. Zwaar, maar geweldig mooi om te kunnen en te mogen doen. Nu zijn er nog veel meer cyclosportieven te noemen met een uitdagend karakter, maar mijn ervaringen in Luik-Bastenaken-Luik (zowel de lange als de korte uitvoeringen) hebben mij geleerd, dat ik mij slecht kan vinden in tochten met massale deelnames. Sinds kort heeft het “fietsvirus” echter weer hevig toegeslagen het lijkt er dan ook sterk op dat ik me ga wagen aan een gigantische uitdaging in 2013. Het geeft mij het gevoel dat ik mee ga doen aan geweldige evenementen zoals ik me die altijd voorstel bij de elfstedentocht op de schaats of een zware hele triatlon (Embrun Man bijvoorbeeld). Maar omdat ik slecht schaats en niet kan zwemmen bleven dat soort sportevenementen altijd een utopie. De inschrijving is nog niet definitief, er zal eerst goed overleg dienen te zijn met het thuisfront en als dat goed uitpakt, zal er vervolgens een zwaar, maar voor mij ook haalbaar trainingsschema moeten worden uitgedokterd.
Waarom al die opwinding? Welnu enige tijd geleden ontdekte ik bij toeval een cyclosportieve tocht die in juli 2010 voor het eerst op de kalender is verschenen. Het aantal deelnemers in dat eerste jaar kwam nauwelijks boven de 100 uit en ook in 2012 is er nog steeds sprake van een zeer selectief gezelschap. Weliswaar was het aantal inschrijvers al gegroeid naar 250, maar er waren nog niet meer dan 190 finishers.
Het heeft alles te maken met de zwaarte van het parcours. Dat parcours loopt in een grote cirkel rond de Mont Blanc, vandaar, “Le Tour du Mont Blanc”. De start vindt plaats in de Franse Alpen, in het plaatsje Les Saisies om precies te zijn. Na een briefing op zaterdag waarin de organisatie en de deelnemers elkaar treffen, wordt daar op zondagmorgen 5.oo uur het vertreksein gegeven voor de ‘monster”tocht. Het is dan nog donker in dat eerste halfuur. Vanuit Les Saisies wordt afgedaald in het duister, gegroepeerd, met auto’s en motoren van de begeleiding aan de voor- en achterzijde van het peloton. Al na 20 km in de buurt van Megève begint het “dag”te worden. Na St. Servais (km35) en Passy (km40) komt de klim naar Vaudagne eraan. In het “routeboek” niet vernoemd als klim, maar een paar stroken van 10% wijzen toch echt op een beklimming. Nog in Frankrijk komen er hoogtemeters bij met de Col de Montets (85km), maar het echte klimwerk begint toch in Zwitserland met de Col de Forclaz, 7,5km tegen 5,8% (km 101). Na de afdaling is er in Les Valettes (bij Martigny) een “ravitailleringspost”, hier staat ook eventueel je tas die je met de organisatie hebt meegegeven (kleding, reservemateriaal, voeding etc) . Er is ook een keuzemoment, als je hier volgens het bepaalde schema te laat arriveert word je één beklimming (die van de Champex) bespaard, maar als alles volgens plan verloopt volgt nu de beklimming van de Col du Champex, bijna 12km met een stijgingspercentage van 7,2% gemiddeld, maar gedurende 9km zelfs 8,6% stijgend. Gelukkig zijn er veel hairpins en loopt de beklimming voornamelijk door het bos waardoor de inspanning net iets minder heftig lijkt (op de top ravitaillering). De volgende 25kilometers afdaling (gemiddeld 6,4%) naar Orcières moeten dan geweldig voelen. Beneden is er nog gelegenheid om de bidon(s) te vullen voordat de beklimming van de Col du Grand Saint Bernard aanvangt. De klim leidt naar Italie en de eerste 18 km tot de tunnel kennen een gemiddeld stijgingspercentage van 5,7%. Na die 18km en op een hoogte van ca 2000m volgen er echter nog ca 6,5km à 8,3%. Op de top van de Grand St. Bernard,op 2469m hoogte zijn er 157km afgelegd en zal het niet veel warmer zijn dan een graad of 7. Ook hier is er de gelegenheid om wat te eten en te drinken (de eigen tas is er ook) , maar gezien de temperatuur lokt de afdaling. De afdaling in Italie leidt 34km verder naar Aosta. Door het gelijknamige dal loopt het parcours weer richting Frankrijk. Gedurende een 30-tal kilometers loopt de weg wat op en af, maar zo’n 5km na de volgende “verversingspost”in La Salle op 1061m hoogte (216km) begint toch echt de beklimming van de Col du Petit Saint Bernard. Van 946m naar 2188 m hoogte over 27,6km. Gemiddeld 4,5%, niet zo heftig? De wind en het feit dat dit al de 5e Col van formaat is zorgen ervoor dat dit geen gemakkelijke klim zal zijn, een steilste km van 8,2% op 6km van de top doet de benen echt pijn. Op de top is er weer de mogelijkheid om te ravitailleren, de afdaling brengt je vervolgens terug in de Franse Alpen, zo’n 30-tal kilometers ten noorden van Val d’ Isère. De afdaling loopt door tot in Bourg St. Maurice en daar is het volgende obstakel gelegen. De Cormet de Roselend, 19,4km lang en gemiddeld 6% wacht. De beklimming begint op een hoogte van 813m en de top ligt op 1967m. Van km 4 tot en met km 9 loopt het stijgingspercentahe op tot 8 à 9%. Na een rustig tussenstuk wordt het dan vanaf km 14 tot aan de top knap lastig met gemiddeld bijna 8%. Bovenop is er nog een verversingspost en zijn er bijna 300km verreden met meer dan 7000 hoogtemeters. De afdaling naar Beaufort over een lengte van bijna 20km zal als een verlossing voelen. Nog één krachtsinspanning moet worden geleverd. Net vóór het plaatsje Beaufort volgt rechtsaf de afslag naar Hauteluce. De klim naar Les Saisies en de top van de Col des Saisies is begonnen, nog 15 lastige kilometers resten, daarin moet een hoogte van ca 900 meters worden overwonnen, sommige kilometers wat milder maar ook stukken waarin het stijgingspercentage 8% + bedraagt. In 2012 lukte het een honderdtal om vóór zonsondergang over de finishlijn te komen, bijna 70 rijders kwamen zelfs in het donker over de streep. De laatst geklasseerde op plaats 190 had 18 uren en 55 minuten nodig (inclusief pauzes), de snelste, een 35 jarige ex-coureur deed het in 11 uren en 41 minuten.
Met 5 Cols van “Hors Categorie” zoals de Fransen dat benoemen,waarvan 3 boven de 2000m en nog 3 andere beklimmingen worden ruim 8000 hoogtemeters overwonnen, met de af te leggen 330km is dit mijns inziens de zwaarst denkbare ééndaagse tocht in onze nabije omgeving. Daarnaast is het gebied waar het “avontuur” zich afspeelt tot de verbeelding sprekend. Waar je je ook bevindt op het parcours, het majestueuze uitzicht op het Massief van de Mont Blanc met de hoogste top van 4813m. is altijd nadrukkelijk aanwezig.
Nieuwsgierig ben ik bezig om zoveel mogelijk ervaringen van anderen, die de tocht hebben gereden, tot me te nemen. Op korte termijn neem ik dan het besluit om al of niet te gaan deelnemen. Uiteraard zou het dan fantastisch zijn om het “avontuur” te delen met een clubgenoot, maar ik vrees dat er van uit onze vereniging niet al te veel gelijkgestemden zullen zijn. Alhoewel je hebt maar 1 kandidaat van ongeveer gelijk niveau nodig natuurlijk. Geweldig toch om zoiets op je “palmares” te hebben en dat dan ook nog te kunnen delen.
Cees
Ik heb in 2009 een soortgelijke tocht al een keer gedaan, maar dan op de mountainbike.
Je moet het niet overvegen maar zeker doen met of zonder clubgenoot.
Ik ben van mening of je het nu met de mountainbike of met de racefiets doet de beleving zal gelijk blijven, in één woord fantastisch.
Om je alvast een beetje warm te maken hier de link naar mijn verslag destijds. http://www.johanmtb.nl/reisverhalen/mtb-tocht-rond-de-montblance/
Neem je je tandenborstel mee! Maar de zwaarste eendaagse in de nabije omgeving zal het met de relatief acceptabele stijgingspercentages toch niet zijn. En ook nog eens op de weg. Als je echt nog gek wilt doen kijk dan naar http://www.salzkammergut-trophy.at/ met 225 km en ruim 7000 hm’s. Maar goed het is vast en zeker een echte uitdaging. Hoor het wel.
Tonny
Het is wel appels met peren vergelijken.
Jou voorstel in Oostenrijk zit al jaren in mijn gedachte en dit jaar staat hij in de planning.Maar of dat lukt? hij is zo zwaar !
Ik heb daar al wel de 119,5 km met 3848 hm’s gereden, en het is voor mij een van de mooiste MTB Marathons van Europa.
http://www.johanmtb.nl/planning-2013/
Cees voor 2014 houd ik me aanbevolen. 2013 heb ik enkele andere doelen, waarop ik me aan het voorbereiden ben en komt deze uitdagende tocht me niet uit. Doe je het zelf wel in 2013, dan veel succes met de voorbereiding en met de tocht!
@ Johan: echt dit jaar nog? 🙂
Cees is op zoek naar uitdagingen dus ik dacht laat ik hem eens iets op de MTB adviseren. Zie voor wat stories: http://www.marathonbiking.nl/marathon/marathon.php?id=24
Nou Tonny, uitdagingen genoeg op de weg. Trouwens, MTB- en is niet bepaald mijn ding. Je moet oudere jongeren (zoals ik) ook niet meer de finesses (b.v. stuurvaardigheid) van die tak van sport willen leren. Met het ouder worden neemt bovendien je reactievermogen af en naar mijn mening komen stuurvaardigheid en reactievermogen tijdens het MTB- en op technische parcoursen op de eerste plaats.
Hallo,
ik heb blijkbaar dezelfde microbe te pakken sedert ik weet heb van deze rit. Ik moet wel zeggen dat ik toch met enige angst en nederigheid aan deze tocht denk want het is toch niet van de poes. Vanwege de thuisfront heb ik groen licht gekregen om deel te nemen op 21/07/2013. Kan ik aan u in de loop van de volgende weken eventueel enkele vragen stellen zodanig dat ik en mijn vrouw toch een beetje gerustgesteld zijn? Mijn eerste vraag is: met wat ben je het best een triple of compact?
Je zou denken, het kan niet gekker of erger!
Deze kwam ik tegen op een zoek tocht hiernaar.
http://www.steadystate.be/uitdagingen/raceAcrossAmerica
Ziet er stoer uit, Cees.
Maar dit jaar voor mij niet, misschien in de toekomst.
Ik wil dit jaar een begin maken met de eerste 1400 km van de 100 cols.
Als je het gaat ondernemen in ieder geval veel succes en probeer er ook een beetje van te genieten.
Cees, binnen twee weken neem ik definitief een besluit of ik deze monstertocht ook ga rijden, het zou wel lekker zijn om een aantal (zeer lange) trainingen samen te doen al ben ik natuurlijk maar amateur met veel minder tijd dan jij als professional.
Cees, dit kan ook rondom de Mont Blanc. Pas een film (youtube) over gezien, echt bizar. http://www.ultratrailmb.com/
Groeten, T
Is weer eens wat anders dan de Kustmarathon toch? Dit is inderdaad bizar. Ik houd het maar bij de Cyclotour. De inschrijving is gedaan en rugnummer 71 ligt voor me klaar.
Als trainingsritten onder meer gekozen voor de Amstel Gold Race 200 km. op
zaterdag 13 april en Gran Fondo Patrick Gilbert (165km) op zondag 28 april vanuit Aywaille.