De ultieme uitdaging voor 2013?

Le Tour du Mont Blanc

Ondanks het feit dat de leeftijd zo zoetjesaan beperkingen aan het lichaam gaat opleggen, kan ik nog steeds niet zonder echte uitdagingen. In mijn “fietsjaren” heb ik al veel plezier beleefd aan een aantal cyclosportieve tochten, maar de “honger” is er nog steeds. Bij de reeds gereden ritten zaten een aantal dagtochten, met onder meer de iedereen bekende Luik-Bastenaken-Luik (2 maal de lange uitvoering en een aantal keren de kortere versie). Maar ook tochten verspreid over meerdere dagen; 2x de Benelux Tocht, 3 dagen achtereen door Nederland-Belgie-Luxemburg, de 100 Cols Tocht liefst 4000km door Frankrijk en over alle gebergtes (verdeeld over een drietal jaren) en niet te vergeten Menton-Zierikzee in 2002, gevolgd door Zierikzee-Menton in 2011. De meerdaagse tochten bevielen mij het meest. Zwaar, maar geweldig mooi om te kunnen en te mogen doen. Nu zijn er nog veel meer cyclosportieven te noemen met een uitdagend karakter, maar mijn ervaringen in Luik-Bastenaken-Luik (zowel de lange als de korte uitvoeringen) hebben mij geleerd,  dat ik mij slecht kan vinden in tochten met massale deelnames.                                                                                                       Sinds kort heeft het “fietsvirus” echter weer hevig toegeslagen het lijkt er dan ook sterk op dat ik me ga wagen aan een gigantische uitdaging in 2013. Het geeft mij het gevoel dat ik mee ga doen aan geweldige evenementen zoals ik me die altijd voorstel bij de elfstedentocht op de schaats of  een zware hele triatlon (Embrun Man bijvoorbeeld). Maar omdat ik slecht schaats en niet kan zwemmen bleven dat soort sportevenementen altijd een utopie.                                                                                                                            De inschrijving is nog niet definitief, er zal eerst goed overleg dienen te zijn met het thuisfront en als dat goed uitpakt, zal er vervolgens een zwaar, maar voor mij ook haalbaar trainingsschema moeten worden uitgedokterd.

Waarom al die opwinding?  Welnu enige tijd geleden ontdekte ik bij toeval een cyclosportieve tocht die in juli 2010 voor het eerst op de kalender is verschenen. Het aantal deelnemers in dat eerste jaar kwam nauwelijks boven de 100 uit en ook in 2012 is er nog steeds sprake van een zeer selectief gezelschap. Weliswaar was het aantal inschrijvers al gegroeid naar 250, maar er waren nog niet meer dan 190 finishers.

Het heeft alles te maken met de zwaarte van het parcours. Dat parcours loopt in een grote cirkel rond de Mont Blanc, vandaar, “Le Tour du Mont Blanc”. De start vindt plaats in de Franse Alpen, in het plaatsje Les Saisies om precies te zijn. Na een briefing op zaterdag waarin de organisatie en de deelnemers elkaar treffen, wordt daar op zondagmorgen 5.oo uur het vertreksein gegeven voor de ‘monster”tocht. Het is dan nog donker in dat eerste halfuur. Vanuit Les Saisies wordt afgedaald in het duister, gegroepeerd, met auto’s en motoren van de begeleiding aan de voor- en achterzijde van het peloton. Al na 20 km in de buurt van Megève begint het “dag”te worden. Na St. Servais (km35) en Passy (km40) komt de klim naar Vaudagne eraan. In het “routeboek” niet vernoemd als klim, maar een paar stroken van 10% wijzen toch echt op een beklimming. Nog in Frankrijk komen er hoogtemeters bij met  de Col de Montets (85km), maar het echte klimwerk begint toch in Zwitserland met de Col de Forclaz, 7,5km tegen 5,8% (km 101). Na de afdaling is er in Les Valettes (bij Martigny) een “ravitailleringspost”, hier staat ook eventueel je tas die je met de organisatie hebt meegegeven (kleding, reservemateriaal, voeding etc) . Er is ook een  keuzemoment, als je hier volgens het bepaalde schema te laat arriveert word je één beklimming (die van de Champex) bespaard, maar als alles volgens plan verloopt volgt nu de beklimming van de Col du Champex, bijna 12km met een stijgingspercentage van 7,2% gemiddeld, maar gedurende 9km zelfs 8,6% stijgend. Gelukkig zijn er veel hairpins en loopt de beklimming voornamelijk door het bos waardoor de inspanning net iets minder heftig lijkt (op de top ravitaillering). De volgende 25kilometers afdaling (gemiddeld 6,4%) naar Orcières moeten dan geweldig voelen. Beneden is er nog gelegenheid om de bidon(s) te vullen voordat de beklimming van de Col du Grand Saint Bernard aanvangt. De klim leidt naar Italie en de eerste 18 km tot de tunnel kennen een gemiddeld stijgingspercentage van 5,7%. Na die 18km en op een hoogte van ca 2000m volgen er echter nog ca 6,5km à 8,3%. Op de top van de Grand St. Bernard,op 2469m hoogte zijn er 157km afgelegd en zal het niet veel warmer zijn dan een graad of 7. Ook hier is er  de gelegenheid om wat te eten en te drinken (de eigen tas is er ook) , maar gezien de temperatuur lokt de afdaling. De afdaling in Italie leidt 34km verder naar Aosta. Door het gelijknamige dal loopt het parcours weer richting Frankrijk. Gedurende een 30-tal kilometers loopt de weg wat op en af, maar zo’n 5km na de volgende “verversingspost”in La Salle op 1061m hoogte (216km) begint toch echt de beklimming van de Col du Petit Saint Bernard. Van 946m naar 2188 m hoogte over 27,6km. Gemiddeld 4,5%, niet zo heftig? De wind en het feit dat dit al de 5^e Col van formaat is zorgen ervoor dat dit geen gemakkelijke klim zal zijn, een steilste km van 8,2% op 6km van de top doet de benen echt pijn. Op de top is er weer de mogelijkheid om te ravitailleren, de afdaling brengt je vervolgens terug in de Franse Alpen, zo’n 30-tal kilometers ten noorden van Val d’ Isère. De afdaling loopt door tot in Bourg St. Maurice en daar is het volgende obstakel gelegen. De Cormet de Roselend, 19,4km lang en gemiddeld 6% wacht. De beklimming begint op een hoogte van 813m en de top ligt op 1967m. Van km 4 tot en met km 9 loopt het stijgingspercentahe op tot 8 à 9%. Na een rustig tussenstuk wordt het dan vanaf km 14 tot aan de top knap lastig met gemiddeld bijna 8%. Bovenop is er nog een verversingspost en zijn er bijna 300km verreden met meer dan 7000 hoogtemeters. De afdaling naar Beaufort over een lengte van bijna 20km zal als een verlossing voelen. Nog één krachtsinspanning moet worden geleverd. Net vóór het plaatsje Beaufort volgt rechtsaf de afslag naar Hauteluce. De klim naar Les Saisies en de top van de Col des Saisies is begonnen, nog 15 lastige kilometers resten, daarin moet een hoogte van ca 900 meters worden overwonnen, sommige kilometers wat milder maar ook stukken waarin het stijgingspercentage 8% + bedraagt. In 2012 lukte het een honderdtal om vóór zonsondergang over de finishlijn te komen, bijna 70 rijders kwamen zelfs in het donker over de streep. De laatst geklasseerde  op plaats 190 had 18 uren en 55 minuten nodig (inclusief pauzes), de snelste, een 35 jarige ex-coureur deed het in 11 uren en 41 minuten.

Met 5 Cols van “Hors Categorie” zoals de Fransen dat benoemen,waarvan 3 boven de  2000m en nog 3 andere beklimmingen worden ruim 8000 hoogtemeters overwonnen, met de af te leggen 330km is dit mijns inziens de zwaarst denkbare ééndaagse tocht in onze nabije omgeving. Daarnaast is het gebied waar het “avontuur” zich afspeelt tot de verbeelding sprekend.  Waar je je ook bevindt op het parcours, het majestueuze uitzicht op het Massief van de Mont Blanc met de hoogste top van 4813m. is altijd nadrukkelijk aanwezig.

Nieuwsgierig ben ik bezig om zoveel mogelijk ervaringen van anderen, die de tocht hebben gereden, tot me te nemen. Op korte termijn neem ik dan het besluit om al of niet te gaan deelnemen. Uiteraard zou het dan fantastisch zijn om het “avontuur” te delen met  een clubgenoot, maar ik vrees dat er van uit onze vereniging niet al te veel gelijkgestemden zullen zijn. Alhoewel je hebt maar 1 kandidaat van ongeveer gelijk niveau nodig natuurlijk. Geweldig toch om zoiets op je “palmares” te hebben en dat dan ook nog te kunnen delen.