Digitaal indruk maken

Met één oog op mijn smart Phone – Strava-stress – en het andere oog op die hoogtechnologische  hartslagmeter  annex speedsensor annex cadansmeter annex vermogensmeter rij ik me het snot uit de neus. Ik heb behoefte aan professionele gegevens, waar ik vervolgens toch niets mee doe wegens veel te ingewikkeld. Ik ga voor de professionele aanpak,  moet  gegevens  analyseren. Dat maak ik mezelf wijs. Het enige waarvoor  al die gegevens dienen, is een vorm van ‘sociale media haantjesgedrag’.

Rustig rond peddelen, een praatje maken met de leuke buurvrouw of gewoon wat ouwehoeren op de fiets? Nee, het zit er niet meer in.

Een onschuldige app. heeft ervoor gezorgd dat alle redelijkheid op de fiets volledig naar de achtergrond verschoven. De King of Mountains vliegen je om de oren. Strava achtervolgt je. Tot je er helemaal aan onderdoor gaat.

Het hele Strava-gedoe dient enkel en alleen het doel om indruk te maken op mijn digitale vrienden. “Kijk eens hoe veel en hoe snel ik nu weer gereden heb.” Ik wil ‘vind-ik-leuks’ en positieve reacties. Het is een ‘kijk eens mama zonder handen’, maar dan in een digitaal aan­ gepaste volwassenenversie. Tezelfdertijd is het meteen ook een on­ verbloemde sneer naar de minder sportieve digitale vrienden. “Kijk mij eens goed en sportief bezig zijn. Enne, wanneer ga jij eens van dat luie gat komen en eindelijk ook eens bewegen?” We willen alles met de wereld delen, maar in de eerste plaats willen we toch vooral dat parallel universum voeden met zelfgezochte complimenten.

We gaan hier niet beweren dat dagelijkse lichaamsbeweging onge zond is. We gaan ook niet opwerpen dat sport niet goed voor je fysie­ ke en mentale gezondheid is. Wel hebben we bedenkingen bij die competitiedrang die zich toch steeds weer opwerpt. Je kunt geen zondags toertochtje meer rijden zonder achteraf op allerhande fora de gemiddelde snelheden van de verschillende deelnemers te moeten vernemen. Wat eigenlijk ontspanning zou moeten zijn, is dankzij onze door sociale media gevoede prestatiedrang pure competitie geworden. Met alweer de nodige ongewenste gevolgen van dien:

wielertoeristen gaan zich duperen, verkeersregels worden onbestaande, we duwen iedereen die een potentieel gevaar voor onze snelheid kan wezen lompweg aan de kant…….. Alles om toch maar die ene KOM te kunnen halen. Een KOM die vervolgens door een beroepsrenner zowat een uur scherper wordt gesteld.

We zijn fanatiek doorgeslagen in de compleet verkeerde richting.

En dat allemaal door een Appje.

Dit is overgenomen van de column “De vitriooltrail” te lezen in Mountainbike plus