Enkele maanden geleden is op 45 jarige leeftijd de vriendin van Franny’s neef Ton aan de gevreesde ziekte overleden. Al gedurende haar ziekbed heeft Ton toen het plan opgevat om aan Alpe d”Huzes deel te nemen samen met haar 21 jarige zoon Roy. Ze zijn nu zo’n zes maanden in training zowel op de race- als op de spinningfiets en als ik de verhalen mocht geloven reden ze al zo ongeveer de stenen uit de straat. In het kader van deze training heb ik toen voorgesteld een keer in de Ardennen te gaan trainen om voldoende hoogtemeters in de benen te krijgen en uiteindelijk kwamen we op Hemelvaartsdag uit maar dan als deelnemers aan de Klim Classic 2012 (voorheen de Steven Rooks Classic). Ton had nog drie vrienden meegenomen, twee broers Mike en Jerry ,twintigers, en Nico een wat meer ervaren fietser van 47 jaar.
Start van de 110 kilometer tocht was vanaf het MECC in Maastricht , ik was er al om 8.15 uur maar de rest was er niet eerder dan 9.15 uur waarbij Jerry zijn helm vergeten was(eerst een nieuwe kopen) zodat we pas om 10.00 uur wegreden, ik als enige op een Pinarello, weer eens iets anders, want de mannen reden allemaal op stalen frames van Braun ,wereldberoemd in Spijkenisse maar ik had er nog nooit van gehoord. Wel apart. In ieder geval weer een nieuw woord geleerd want toen ik zei dat ik absoluut eerst nog een toilet moest bezoeken werd er gevraagd of ik moest gaan “kleien”. Overigens was ik voor parkeren al zes euries kwijt en de inschrijving zelf kwam op 30 euro uit dus echt goedkoop was het niet,even goed waren er ruim 5000 deelnemers op het parcours.
Ik had geen idee wat ik van de klimkwaliteiten van de mannen mocht verwachten en of ik ze kon bijhouden maar dat viel veel mee, om eerlijk te zijn lagen de sterktes nogal ver uit elkaar dus het viel niet mee het groepje bij elkaar te houden. Jerry bleef aardig in mijn wiel de eerste hellingen maar helaas moest hij dat na 75 kilometer enorm bezuren met vreselijke krampaanvallen, net als zijn broer, dus zij kwamen ondanks veel wachten uiteindelijk ruim een uur later binnen. Het was een mooie rit door de Voerstreek met een bleek zonnetje en niet te veel wind maar wel met een enorm minpunt: ik vind het persoonlijk zo langzamerhand onverantwoord zulke grote groepen fietsers over zulk slecht wegdek te sturen. Zowel in beklimmingen als in afdalingen zaten vaak grote gaten en met name de zijkanten van de wegen waren eigenlijk bijna niet te berijden.
De leukste en tevens zwaarste beklimming was de Cote de Trasenster , vergelijkbaar met de Cote de la Redoute waar ook een tijdwaarneming liep. Achteraf bleek ik bij de eerste 400 gescoord te hebben maar bij de dames had ik de top 10 gehaald dus dat ging niet slecht. Helaas liep even daarna mijn ketting er aan de buitenkant af en wilde hij daarna niet meer op het binnenblad waardoor ik me toch wel bovengemiddeld moest inspannen om overal boven te komen maar het lukte gelukkig wel. Nee Wim, ik heb hem niet(weer) op het grootste blad achter gelegd maar hoogstens op de 21 want ik weet nu echt wel wat er gebeurd als je daar niet aan denkt.
Uiteindelijk was iedereen om 17.15 uur weer binnen en na een patatje en een blikje cola kon ik de thuisreis weer aanvaarden. Het viel mij wel op dat de andere mannen wel heel erg moeizaam naar hun auto strompelden, neef Ton moest nog een half uur naar zijn autosleutel zoeken die tussen een omgeklapte stoel terecht was gekomen maar toch was iedereen tevreden over zijn geleverde prestatie. Die Alpe d’Huez komen ze heus wel op, zeker met de inspiratie en motivatie die dan op zo’n dag een extra duw in de rug geven. En al lukt het ze geen zes keer , wat dan nog?
Kort samengevat: de rit zelf is best een aanrader maar om er nu 30 euro voor te betalen, als je hem graag wilt rijden kun je beter met een klein groepje gebruik maken van de rit die ik opgeslagen heb op mijn Garmin.
En dan nog wat: 110 kilometer bleek uiteindelijk bijna 125 kilometer te zijn, beetje slordig zo’n afwijking.
Frank van der Vliet