Klimmen in Sauerland

Afgelopen winter besloten een paar fietsliefhebbers die iets met klimmen hebben om een weekend in Sauerland te plannen, iedere fietser kon zich daarvoor inschrijven. De response was heel behoorlijk, 10 leden van de RTC en 2 niet leden schreven zich hiervoor in. Na wat onderzoek werd een familiehotel in Winterberg geboekt met een half-pension arrangement. Voordeel is, door de ervaring wijs geworden, dat een dergelijk arrangement rust geeft wat betreft het diner. Na een (lange) fietstocht even douchen en ontspannen aan de bar en daarna geen restaurant te hoeven zoeken is gewoon erg ontspannen. Bovendien is vaak de kwaliteit in een hotelkeuken beter dan de veelal plaatselijke toeristische restaurants die zich veelal op de budgetmenu’s richten.

Helaas moet de week voorafgaand  1 deelnemer wegens ziekte afhaken en staan vrijdagochtend 7.00 uur 11 man klaar met fiets om te vertrekken. Hier is op dat moment het weer redelijk maar gaandeweg de route wordt het steeds grijzer en niet lang na het passeren van de grens volgen dan ook flinke regenbuien.Sauerland (Winterberg) ligt op 400 kilometer van Zierikzee in een heuvelachtig gebied, het kenmerkt zich door hoogteverschillen van 300 tot grofweg 800 meter waarbij de hoogste berg bij Winterberg ligt, de Kahler Asten die een maximale hoogte van 842 meter telt. Het gebied is doorsneden met rivier- en beekdalen en is van een soms sprookjesachtige uitstraling met groene bossen en dalen en fraaie vakwerkhuizen. Wie wel eens als kind (of volwassene) met speelgoedtreintjes heeft gespeeld weet waarschijnlijk welk Duits landschap bedoeld wordt. Voordeel van het gebied om te fietsen is dat het zeer gevarieerd is wat klimmogelijkheden betreft, zowel wat langere geleidelijke als korte steile klimmetjes zul je aantreffen wanneer je daar gaat fietsen. Er wordt overigens voornamelijk door ATB fietsers daar gefietst, racefietsers zijn er aanmerkelijk veel minder. Op zich is dat vreemd want de wegen zijn over het algemeen van een uitstekend geasfalteerd niveau, een enkele uitzondering daargelaten wanneer het een lokaal weggetje betreft dat weinig verkeersintensief is, dat kan soms wel eens 2 winterseizoenen “slijten”.

Om 12.30 uur komen we in ons hotel aan en worden welkom geheten door de eigenaresse, een wat oudere dame die er “de broek aan heeft”, zij verdeelt de kamersleutels op doeltreffende en directe wijze door ons langste deelnemend lid (wie het weet mag het raden) een kamer met bed zonder einde te geven zodat zijn voeten ook binnenboord blijven. Het hotel oogt wat gedateerd maar alles is schoon en netjes, Deutsch gründlich zullen we maar zeggen.

Hoewel het weer en het vreselijk natte wegdek weinig uitnodigend ogen stappen we om 13.30 uur op de fiets en vertrekken vol goede moed. Onze toerleider Ab heeft fietsroutes in zijn GPS gezet maar al snel blijkt dat daar ook niet verharde weggetjes tussen zitten, dat is niet de bedoeling dus ter plekke wijzigen we de plannen. Omdat Michiel en ik 3 jaar geleden hier ook geweest zijn nemen we een andere route die nog enigszins in het geheugen staat. We dalen af richting Oberkirchen via een mooi dal en rijden vervolgens langs een fraaie weg en pakken daarna een klim door het wonderschone Sorpethal richting Rehsiepen, het klimmetje is voor een eerste goed te doen maar wat venijnig in het laatste stukje. Vervolgens dalen we weer af richting Siedlinghausen waarna we een lange maar goed lopende klim richting Winterberg nemen, het weer blijft immers slecht en we willen ook niet te ver geraken. Deze klim is goed te doen en na aankomst in Winterberg besluiten we de Kahler Asten nog even te pakken en daar koffie te drinken, we laten die overigens aankleden met warme Apfelstrudel. Na de koffie besluiten een paar fietsers nog een keer af te dalen naar Oberkirchen en gelijk weer terug te klimmen. De rest gaat terug naar Winterberg om zijn fiets af te spuiten, dat is wel nodig want die zien er niet uit.

Bij terugkomst in het hotel heeft het ene groepje 63 km en de andere 84 km  op de teller staan met 700 respectievelijk 850 hoogtemeters, het weer is dan wat opgeknapt en we kunnen rond 18.00 zelfs nog even een biertje op het terras doen. Om 19.15 gaan we dineren en dat valt niet tegen, een 3 gangen menu van Duits degelijke klasse, Preiswert of in het Nederlands, een uitstekende prijs kwaliteit verhouding.  Na het diner besluiten nog een aantal mensen een biertje te gaan halen in het centrum van Winterberg. Aldaar aangekomen worden we tot onze verbazing verrast door een groep gepensioneerde Duitse motorrijders die allemaal hun stalen rossen in rangorde op het plein opstellen om te laten bewonderen. De ene nog spectaculairder verlicht dan de andere lijkt het op een stoet rijdende verlichte kerstbomen. Een gesprekje met een van de berijders leert dat het om een exclusieve club gaat die allen rijden op hetzelfde model motor, zijnde een Honda Goldwing 1800 cc , 6 cylinder. Mijn gesprekspartner en zijn vrouw reden beiden op een eigen machine, zij op trike(driewieler) model van ca 65000 Euro en hij op een model van ca. 45000 Euro. Op mijn opmerking naar hem toe dat het toch een hele dure hobby was gaf hij te kennen, “ach, op het eind kan je het toch niet meenemen dus moet je er nu van genieten”. Na het genieten van een drankje en een poging van Frank en Ab om een ritje met een bobslee te maken, wat echter bij gebrek aan ijs en sneeuw niet doorging, ging het uiteindelijk weer hotelwaarts.

2e dag.

Na een uitstekend ontbijt staan we op scherp om 9.00 uur voor een tocht van 115 km richting Edersee. Sauerland kent veel van dit soort stuwmeren, bedoeld voor de drinkwatervoorziening met een vaak recreatieve bestemming. Het is droog en goed fietsweer, bewolkt met flinke zonnige perioden en een frisse niet al te hoge temperatuur. Aren als bikkel heeft zelfs korte mouw maar de rest heeft toch echt mouwstukken aan.

Het gaat op en af met rustige goed te nemen hellingen en klimmetjes door een fraai landschap met mooie vergezichten, het eerste deel voor de lunchpauze kent wat meer langlopende niet al te steile klimmetjes die over het algemeen voor iedereen goed te doen zijn. Zelf, ik ben geen natuurlijke klimmer, hou ik me altijd wat gedeisd de eerste dag en kijk altijd de kat uit de boom hoe het gaat. Ik heb veel plezier van mijn in 2013 aangeschafte triple en zou niet anders willen. Gaande de dag en de ervaring van gisteren gaat het klimmen steeds beter en je merkt dat je eigenlijk per dagdeel beter wordt.

We drinken koffie in Frankenberg na 52 km en nemen ook weer een appelpunt. Om 12.00 vervolgen we de route maar raken een aantal keren het spoor bijster, of de kaart klopt niet of het oriëntatie vermogen van Ab en mij kloppen niet. De groep houdt het bij het laatste maar ik bij het eerste, gesteund door Ab. Uiteindelijk komen we waar we wilden zijn aan de rand van het stuwmeer en gaan lunchen wanneer we 74 km op de teller hebben om 13.30 uur. De lunch is niet duur maar ook niet erg kwalitatief, laten we het houden op maagvulling.

Om 14.45 pakken we de fiets weer om richting Winterberg te gaan, na een paar km dient zich een kort maar venijnig klimmetje aan van 13-15% die goed te verteren is, wel ligt bij een van de fietsers de lunch zwaar op de maag gezien de weinig verheffende geluiden uit de keel en maag, het is dat er een fris windje waait want de geur laat zich raden.

We fietsen door een heel fraai landschap waarbij ook weer de vergezichten, gecombineerd met het klimmen en dalen, tot enthousiaste reacties van de deelnemers leiden. Iedereen geniet van het landschap, de fraaie geasfalteerde wegen en de relatieve rust van de mooie binnenroute. Duitse automobilisten houden zeer goed rekening met fietsers maar kunnen soms wel heel hard rijden ondanks de uitwijkstrategie, dat geeft niet altijd een prettig gevoel. In de praktijk is het simpel, fiets gewoon achter elkaar want dan is er niets aan de hand.

Na pakweg 95 km komt er een behoorlijk steile klim van 9-11% die gedurende 2,5 km de benen behoorlijk op de proef stelt, zelf pak ik de klim behoorlijk ontspannen maar moet boven wel even wat eten, had ik eigenlijk eerder moeten doen. De klim is een steile muur die angstaanjagend oogt en heel anders overkomt als een 10% klim in haarspeldbochten! We fietsen daarna nog even op en af en na 119 km op de teller bereiken we ons hotel met 1.350 hoogtemeters volgens de GPS. Inmiddels is het weer wat minder geworden en het biertje na de douche nemen we in de bar want buiten is te koud.

Met een flinke trek storten we ons daarna weer op een heerlijk 3 gangen menu en komen we niets tekort. Daarna gaan we in de gemeenschapsruimte naar de Champions League kijken en zien een spannende wedstrijd die kantelt 2 minuten voor tijd, de verlenging wordt door weinigen meer helemaal gezien want het bed lonkt.

3e dag.

Het weer is fris maar stralend van de zon. We staan weer om 9.00 uur klaar voor een korte route omdat we om 13.00 hebben afgesproken voor de lunch (zeg maar diner tussen de middag). De eigenaresse is ons zeer welgevallig want ze houdt onze kamers beschikbaar om na terugkomst nog te douchen.

We besluiten dezelfde route van vrijdag te fietsen maar dan in omgekeerde richting, alleen al door de zonneschijn doet die heel anders aan. Dat 3 dagen fietsen met sommigen heel wat doet blijkt uit de opmerking van Aren die zich helemaal niet kan herinneren 2 dagen ervoor hier gefietst te hebben, hij geniet met volle teugen!

Na een lange afdaling vanaf Winterberg draaien we bij Siedlinghausen om voor de eerste lange klim van 8 km, op matig wegdek maar goed te doen. Ik merk dat het na 2 dagen weer een stuk beter gaat en ga voor mijn doen als een speer. In Siedlinghausen hebben we besloten om ieder zijn eigen gang te laten gaan en samen in Oberkirchen te verzamelen om koffie te drinken. Dat werkt goed: de goede klimmers gaan in hun eigen tempo, de wat fanatiekere gedreven en sterkere klimmers gaan vol gas. Al snel verdwijnen die uit zicht en persoonlijk geniet ik van mijn eigen tempo en de rust en het uitzicht om mij heen.

Bij Rehsiepen dalen we weer af door het werkelijk schitterende, Aren vraagt of we volgend jaar weer gaan, zo mooi ervaart hij het, het is ook prachtig. In Oberkirchen drinken we koffie in het hotel, we worden wat vreemd aangekeken op de zondagochtend rond 10.30 uur. Wij vermoeden dat het te maken heeft met de sjieke achtergrond, de bonton van de Duitse klasse verblijft er zo te zien. Dat is hier opvallend, de Duitsers hebben ook zo hun klassen en standen. Een groep wat oudere mannen in strakke wielerkledij past kennelijk niet helemaal in het beeld van hoe oudere heren zich dienen te presenteren. De koffie is overigens goed en de zon is heerlijk evenals het kussen in de terrasstoel.

Na de koffie pakken we de laatste klim richting Winterberg, een fraaie asfaltweg slingert zich door het dal en naarmate de lengte vordert wordt de klim steiler. De klim kost energie maar loopt heerlijk en rond 11.45 verzamelen de meesten zich om naar het hotel te vertrekken voor de douche. Een drietal andere nemen nog een (klim)lusje en die verschijnen een half uur later. De ochtend staan 54 km op de teller, ik schat 600 hoogtemeters.

Na een voortreffelijke lunch van 3 gangen rekenen we af met de eigenaresse, de prijs is zo belachelijk laag voor de geboden kwaliteit dat ik me afvraag of het wel klopt. Het klopt want iedereen betaalt ongeveer hetzelfde. Dit is dus duidelijk een adres om terug te komen.

Na een uitstekend verlopen terugreis met koffie pauze zijn we om 19.30 weer thuis, heelhuids gelukkig. Het was een weekend om zo weer te doen en mijn gevoel zegt dat dit voor alle deelnemers geldt.