Les Trois Ballons 2017

Alhoewel het al enige tijd geleden is wil ik toch nog een verslagje plaatsen van mijn deelname aan de Trois Ballons op 10 juni 2017. Ik moest waarschijnlijk eerst een poosje bijkomen en moed verzamelen voordat ik jullie wilde lastig vallen met mijn wederwaardigheden.
Vorig jaar heb ik met mijn vriend Gerard Keser de Dolomieten Marathon gereden, 145 km en 4200 hoogtemeters en dat had ik dit jaar graag herhaald ware het niet dat Gerard liever iets nieuws wilde proberen.Via het reisbureau van Arts en Auto, Quality Time geheten , waren er diverse mogelijkheden maar ons paste het best de rit door de Elzas, vooral ook omdat het niet zo ver rijden is. In ongeveer zeven uur sta je in de startplaats Luxeuil les Bains, een heel verschil met vorig jaar. Het arrangement had helaas het nadeel dat je pas op donderdagavond aankomt terwijl de rit zelf al op zaterdag is, je hebt dus eigenlijk geen tijd om een beetje in te fietsen in de omgeving zoals vorig jaar.
Toch gingen we op vrijdagmorgen vol goede moed op pad voor een trainingsritje van hoogstens 60 km maar helaas , op 35 km van het hotel klonk er opeens een geweldige knal naast me. In Frankrijk denk je dan al snel aan een terroristische aanslag maar het bleek (de al ver doorgesleten….) achterband van Gerard te zijn. Er zat niets anders op dan dat ik de auto ging halen om Gerard weer terug naar het hotel te vervoeren,stom genoeg heb ik dat om Gerard niet te lang te laten wachten op topsnelheid gedaan dus ik was al een beetje moe toen we ‘s middags eindelijk aan de lunch zaten.
In het informatiepakket stond dat de afstand tussen startplaats en finish zo’n 30 km bedroeg, in eerste instantie wilden we na de rit van 215 km terugfietsen naar het hotel maar Gerard vond het toch verstandiger om de auto bij de finishplaats te parkeren en om daarvandaan terug te fietsen en dat leek mij eigenlijk ook beter. Tot zover de theorie want in de praktijk bleek die afstand meer dan 50 km inclusief de nodige hoogtemeters en een enorme onweersbui , we waren pas om 20.00 uur bij het hotel dus om nu te zeggen dat mijn voorbereiding de juiste was…
Over het hotel overigens niets dan lof, prima kamers, uitstekend eten en drinken en absoluut niet duur.
Op zaterdag zaten we om 6.00 uur aan het ontbijt, Gerard had inmiddels twee nieuwe buitenbanden geregeld gelukkig, en om ongeveer 7.35 uur was de start bij het Stade de Tennis van Luxeuil samen met nog enkele duizenden liefhebbers. Ik had al gauw in de gaten dat ik niet te gek moest doen omdat mijn benen niet echt geweldig aanvoelden en heb Gerard een aantal keren moeten terugfluiten omdat hij naar mijn zin veel te hard vertrok (hij is wel 9 jaar jonger en had veel meer in de bergen getraind). Na zo’n 30 km doemen de eerste klimkilometers op die best goed te doen waren, tot 125 km ging alles redelijk van een leien dakje totdat de Grand Ballon in beeld kwam met daarna de Markstein , ongeveer 25 km klimmen aan één stuk door dus dat ga je wel voelen
prachtige wegen meestal tussen de bomen maar boven op de Markstein een schitterend uitzicht. Afdalen hebben we steeds vrij rustig gedaan, we hebben best wel een paar idioten voorbij horen suizen maar daarvan werden er ook een aantal in ambulances afgevoerd, je snapt niet dat mensen zo dom kunnen zijn. Na 150 km zat ik helaas al tegen kramp aan in beide hamstrings (met dank aan de vrijdag) en toen kwamen pas de echte zware jongens met om te beginnen de Ballon d’Alsace , in mijn herinnering was dat een simpele klim van 12 km gemiddeld 7 % maar nu gingen we van een andere zijde naar boven en bleken de laatste 5 km niet onder de 8.5 % te komen, lekker als je tegen de kramp aanzit. Uiteindelijk arriveerden we dan toch aan de voet van de slotklim in La Planche les Mines en na 209 km beginnen dan de laatste 6 km bergop , La Planche de Belles Filles waar Froome dit jaar een draai om zijn oren kreeg van Aru (helaas niet hard genoeg) terwijl hij hem in 2013 nog in goed 21 minuten opgefietst was. Wat een vreselijk pestkreng is het, 21 minuten zat er voor mij niet in, denk dat ik er bijna 45 minuten over gedaan heb.De eerste 3 km zijn gewoon vreselijk steil zonder bochten, dan vlakt het af naar zo’n 9.5 % en 8.5 % en als je dan aan de laatste km begint zie je 5.5 % staan en je denkt “Hoera” maar dan daalt het een beetje gedurende 700 m , je draait rechtsaf en je rijdt zo tegen een muur van ruim 20 % op die bijna 250 m duurt. Veel mensen waren daar aan het lopen maar die schande is ons bespaard gebleven en met mijn laatste krachten bolde ik over de finish, helaas net te laat voor een Brevet d’Or maar ik was toch best tevreden. Tijdens de gevaarlijke afdaling kwamen Gerard en ik erg veel mensen met de fiets in de hand tegen dus zo slecht hebben we het nog niet gedaan.
Samengevat kan ik zeggen dat deze toertocht echt een aanrader is voor goed getrainde mensen, ik wil hem zeker nog een keer rijden maar dan wel met een betere voorbereiding.
Op naar de volgende uitdaging!