Vuelta de Gran Canaria

Soms gaat het je voorstellingsvermogen te boven, maar……. het kan echt!!!!!  Begin maart, in Europa, met veel zon en in temperaturen van dik 20 graden genieten op de racefiets. Niet alleen Nederlanders, maar ook groepen Scandinaviërs, Zwitsers, Duitsers en Oostenrijkers ontvluchten de kou thuis om door middel van ” trainingsstages” op de Canarische eilanden  goed voorbereid aan het zomerseizoen te beginnen.

In 2010 liet Gran Canaria specialist Johan Hendrikse mij genieten van rustige wegen en mooie, soms ook heel lastige, beklimmingen aan de zuidkant van het eiland. Die geweldige ervaring van toen wilde ik nog wel eens beleven. Ook op Fuerteventura en Lanzarote kun je prima fietsen natuurlijk, maar de mogelijkheden in verscheidenheid van klimmen, qua zwaarte, hoogte en afwisseling in de natuur maakt Gran Canaria het interessantst. Van 0 tot 1950 meter hoogte en voortdurend golvende parcoursen tussen 200 en 600meter daar tussenin, het is bijna onvoorstelbaar.

Wim Evertse wilde het ook wel eens meemaken en we spraken af om daar samen wat tochtjes te rijden. Op de ochtend van de 2e maart stonden we gereed om het eerste “eenvoudige” ommetje te maken. De fietsen kwamen van “Free Motion” in Playa del Inglès. Een schitterende zaak met al even schitterende Cannondales, gezien de moelijkheidsgraad van de beklimmingen kozen we beiden voor een triple op de bijna nieuwe fietsen.

Al na een paar kilometer fietsten we buiten de toeristenstroom in Playa del Inglès, we rijden door een kloof, met naast ons een drooggevallen bedding van een riviertje, licht omhoog. Over goed asfalt met een stijgingspercentage van ca 2% fietsen we richting Ayagaures. Vlak vóór het witte dorpje staat een bord. 4km klimmen naar de `Cime de Pedro Gonzalez` op 490 meter hoogte. Gemiddeld ca. 7% met een max. stijgingspercentage 12%. Na het dorpje slingeren lange haarspeldbochten langs onherbergzame rotswanden en eenmaal boven zie je dan weer de kustlijn bij Maspalomas en de blauwe oceaan daarachter. De afdaling brengt heerlijke verkoeling en we zijn `zo snel` dat we besluiten om het eerste deel van de klim naar Ayagaures nog een keer te doen. Tegen 1 uur in de middag, na bijna 57km en 857 hoogtemeters zijn we weer bij de vrouwen terug. Dat smaakt naar meer.

De volgende dag stond een tocht van 69,5km op het programma. Diezelfde rit had ik ook in 2010 al eens gereden en ik waarschuwde Wim alvast dat dit parcours aanmerkelijk zwaarder zou zijn. Dat zou dus bewaarheid worden. Om kwart over 9  gingen we, uitgezwaaid door de Thea en Tiny, op weg. Bij het uitrijden van Playa del Ingles  kondigt zich dan de eerste beklimming al aan en op km 9 sta je dan op 485m hoogte en is er een schitterend uitzicht zowel landinwaarts als naar het strand bij Playa del Ingles. Dan, na een korte felle afdaling,volgt de weg een brede kloof  die afwisselend ruig is, maar ook citroenplantages en groepen palmbomen laat zien. Als een oase in het landschap. Enkele km. vóór Fataga begint de klim naar San Bartolomé van 360m hoogte naar 93om hoogte, het hoogteverschil van 570m overbrug je in ca 8km. Met ruim 7% gewoon een `Alpencol`dus. Na het karakteristieke stadje stijgt de weg nog verder naar ruim 11oom, een toegift van 3km. Op de splitsing kiezen we voor Risco Blanco, rechtsaf. Een smal weggetje, licht stijgend, brengt ons dicht onder de bergwand waar bovenop het hoogste punt van Gran Canaria `Pico de las Nieves` ligt. Nog altijd 20 km ver weg, dus dat gaan we vandaag niet doen. Het vlakt af en het duurt niet lang meer voor de afdaling naar Santa Lucia begint. Die was in 2010 al niet zo geweldig, maar nu………., hobbelig asfalt, gaten in de weg, af en toe losse steentjes en dat alles bij 10 tot 15% omlaag. Het kost moeite om de handen goed aan het stuur te houden. Wim laat duidelijk merken dat ie er niet blij mee is, gelukkig had ik hem eerder die dag al een compliment had gegeven over zijn rijden.  Bergop een stuk beter van 2 jaar geleden in de Alpen, dat is zeker. Zou het misschien ook aan de triple kunnen liggen!  Het stemt hem in elk geval wat milder.  We komen heel beneden en in Santa Lucia drinken we een cola. Na een volgend klimmetje richting San Bartolome nemen we weer de weg naar Fataga, grotendeels dalend met nog één korte klim fietsen we op Playa del Ingles aan. Vandaag hebben we 3.54 uur op de fiets doorgebracht en 1923 hoogtemeters overwonnen, een zeer lastig parcours en dat verklaart het gemiddelde  van 17,8 per uur. Het biertje is welverdiend.

Denk nou niet dat het alleen maar fietsen was. Ook forse wandelingen (met bijbehorende terraspauzes) schroomden we niet, zo is er de beroemde strandwandeling van Playa del Ingles naar Maspalomas. Het zijn 12kms. op en neer en ik schat dat duizenden per dag deze wandeling maken, ook wij dus. Het is ook heerlijk om op blote voeten in een fris zeewindje vergezeld van de zon door het zand te banjeren. Een hapje, een sangriaatje, of een wijntje onderweg maken het feest compleet.

Een dag na de wandeldag stond een volgend fietstochtje gepland. Vanuit ons bungalowpark Playamar naar El Tablero om vervolgens ruim 20km landinwaarts de hellingen van de Alto de Corrales te doen. Op en af, maar per saldo stijgend eindigt de klim na ruim 21km. Tot het plaatsje El Tablero, we moesten al fors omhoog om daar te komen, keken we uit op over een rommelig landschap met veel bouwactiviteiten. Daarna volgde een afdaling en werd het landschap ruig en puur natuur. De klimmetjes waren kort maar heftig, stukjes van 15% waren geen uitzondering. Zeker 4 à 5 keer volgt er op een afdaling weer een stevige klim. De gedachte hoe lang gaat dat nog duren komt dan boven drijven. Gedurende de martelgang waarin de teller soms niet boven de 8km in ‘t uur aanwees hebben we geen andere fietsers gezien. In totaal rijden 2 auto’s ons voorbij, beide chauffeurs stoppen en vragen of we van plan zijn om het hele stuk te klimmen. We rijden een finca/bar voorbij die alleen op zondag geopend is. Er is een waarschuwingsbord voor overstekende koeien, maar ik ruik schapen. Dan zien we in de verte weer wat groene hellingen opduiken en na een laatste 1,5km met gemiddeld 12% stijgingspercentage staan we bij een cactusplantage op de top. Eigenlijk niet de top maar wel de plaats waar het asfalt ophoudt. Op m’n garmin lees ik 810m hoogte af. We zijn beiden best diep gegaan. Vol bewondering nemen we de omgeving in ons op, scherp uitgesneden bergen en diep beneden ons een dal met enkele karakteristiek witte dorpjes. De omgeving, ja zelfs Wim, ademt stilte. De terugweg is een stuk eenvoudiger en daar zijn we blij om. 2.19 uur duurde de tocht van 43km met daarin 1130 hoogtemeters. De “helden” zijn vermoeid, maar de zon schijn uitbundig en het zal dus goed rusten zijn. 

Op 6 maart zijn we aan de 4e fietsdag toe. Ik denk aan de Alpenweken van alle voorgaande jaren en kom tot de conclusie dat we nu, begin maart, met dingen bezig zijn die ik anders pas vanaf half juni voor de kiezen krijg. De moeilijkheidsgraad van de ritten hier doet niet onder voor die in de Alpenweken. Gemiddeld korter, maar wel met bijna evenveel hoogtemeters. Voor deze dag staat een etappe van 90km op het programma. We rijden over de wat grotere weg (toch niet veel verkeer) naar het westen en rijden min of meer vlak langs de kust tot km 13. Bij Arguineguin gaat het rechtsaf en de eerstvolgende 15km door het dal met bananenplantages gaan we van een 16 meter niveau heel geleidelijk naar 239m. De daaropvolgende 9km liegt er weer niet om en brengt ons naar een hoogte van 930m. Ruim 7,6% gemiddeld, met uitschieters tot 11 à 12%. Wim geeft aan dat hij liever alleen klimt, ik klets teveel, dat geeft me de gelegenheid om hem boven op te wachten voor de foto. Wat een mooie klim, bij iedere haarspelbocht is het uitzicht weer anders.  Zeker de laatste 3km over het smalle weggetje met de steile bochtjes omhoog maken het zwaar. Het vochtverbruik ligt hoog want de bidons zijn bij km 37 al praktisch leeg. De volgende 8kms zijn dan gelukkig wat gemakkelijker en we komen ook een stalletje met fruit en water tegen zodat de voorraad weer kan worden aangevuld. Voor we  in Ayacata op 1305m  het hoogste punt van de dag bereiken volgt er nog een klim van ca 7km. gemiddeld dus 5%. Niet zó steil, maar je voelt het wel. Bij het barretje van Ayacata wemelt het van de fietsers, allerlei nationaliteiten zijn hier vertegenwoordigd. We lopen nog een fietser uit Wagenberg tegen het lijf die nog met Patrick Tolhoek heeft gekoerst. Een colaatje gaat er wel in, alhoewel…….. ze schenken hier met een halve liter tegelijk. We dalen af naar San Bartolomé, daar volgen we de ons bekende weg naar Playa del Ingles en we weten dat alleen van km 79 naar km 80 nog een een klimmetje van gemiddeld 10% te wachten staat. Als we thuiskomen zijn de vrouwen nog op stap, die zijn ook gezellig uit en zullen de terrasjes zeker niet links laten liggen. O, ja. Aantal hoogtemeters vandaag 1923 en 4 uren en 16 minuten op de fiets. Het gemiddelde?  21km per uur.  Morgen weer een loopdag denk ik.

De rustdag komt goed van pas maar zorgt niet voor het nodige herstel, we besluiten dan ook om op onze volgende fietsdag niet langer dan 2 uren op het zadel te zitten. We plannen een heen en weertje Fataga, dat wil altijd nog zeggen 37,73km en 905 hoogtemeters. We zijn 1.55 uur onderweg zodat het gemiddelde op 19,6 uitkomt. Als we al om half twaalf thuis zijn scoren we uiteraard wel punten bij de dames.

Wim en Thea’s verblijf op Gran Canaria zit er dan al bijna op en daardoor moet ik alleen “op pad”. M’n fietspleziertjes heb ik in de voorgaande dagen al grotendeels gehad dus besluit ik om niet ver meer van huis te gaan. Ik rijd nog 2 ritten; 1 keer van Playa del Ingles naar San Bartolomé en terug, toch nog altijd 48,15km met 1279 hoogtemeters en 2.17 uur onderweg. Op zondag 11 maart herhaal ik nog eens een deel van onze “openingsrit ” naar Ayagaures. Het ritje van 32,57km en 560 hoogtemeters volbreng ik in 1 uur en 22 minuten, gemiddeld dus 23,8 in ‘t uur. Ik prijs mezelf;  “niet slecht voor een opa van bijna 67”. 

In totaal dus 377,5km afgelegd met daarin het respectabele aantal van 8571 hoogtemeters. Verhoudingsgewijs dus een flink stuk heftiger dan in een Alpenweek, het feit dat ik dat aankan geeft me weer een gerust gevoel voor de komende zomer. Het was een leuke ervaring om het grootste deel van deze week samen te kunnen fietsen met Wim, ik denk te mogen stellen dat met zijn conditie ook niets mis is. Bovendien was het leuk om te zien dat het niet de eerste de beste mecanicien is, want ook met Cannondales kan hij overweg.

Het is te hopen dat de lente zich ook hier zal gaan laten zien zodat we er met z’n allen, als RTC-ers, weer een mooi en levendig seizoen van kunnen maken.

2 gedachten over “Vuelta de Gran Canaria”

  1. Kees en Wim weer een geweldige prestatie. Joke zegt Kees je “vet” hangt nog steeds niet in de weg. Maar ook Wim wat ben je slank geworden. Nou zaterdag hebben we dat gemerkt na al die training, geen wonder dat je weer als een beest tekeer ging. Fijn dat jullie er van genoten hebben en jullie vrouwen ook, hoop ik!! Mijn tijd komt wel, ik zie er naar uit. Het ga jullie goed.
    Frans Dieleman

  2. Geweldig verslag Cees! Heb erg moeten lachen met name om het feit dat jij teveel kletst onder het klimmen. Als je de routes nog eens goed witl volgen als geinteresseerde lezer dan kun je ze nakijken in de Fiets van februari 2012 blz. 60-63..

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.