Zierikzee-Menton, Verslag Dag 1

Vandaag was het dan zover, na maanden voorbereiding (voor sommige begon deze zelfs al 8 maanden geleden), begon onze monstertocht; van Zierikzee op de fiets naar Menton. Het begon al vroeg, voor mij in ieder geval om 6 uur s’ochtend, maar ik ben dan ook geen ochtendmens. Douchen, wakker worden en vooral veel eten. 3 krentenbollen, 3 bruine boterhammen, een eitje, een vruchtensapje, koffie en 3 bakken thee heb ik begrepen dat Wilbert naar binnen wist te werken. De verhalen van ontbijt stampen deden volop de ronde tijdens het avondeten na deze eerste rit.

Na dat ontbijt, de krant en veel sport-ontwijkend gedrag was het dan toch echt zover. Op weg naar ons thuishonk, de Biet in Zierikzee. Waar familie, vrienden en voor mij ook veel volslagen onbekenden ons stonden op te wachten om ons om half 8 uit te zwaaien. Na een snelle bak koffie kregen alle renners van Ada Heijboer, vrouw van Ab en mijn lieve moeder, een gelukspoppetje mee. Nou, het heeft ons vandaag veilig naar onze eindbestemming geleid en er wellicht voor gezocht dat ook de regen pas naar beneden kwam op het moment dat we het parkeerterrein van het Hotel opreden. Na een emotioneel afscheid met vele omhelzingen en kussen gingen we dan toch echt op weg.

Weg bij de Biet, de poort door, langs Zeelandia de Zeelandbrug op. De wijde wereld in en het avontuur tegemoet. Met Herbert en Anne als onze voorrijders ging het richting Goes. Daar bedankte we deze twee fantastische ploeggenoten voor hun kopwerk en moesten we het werk toch echt zelf doen. Vanaf Bath richting Antwerpen wordt het voor mij nogal gissen waar we zaten, waarna onze peloton-leiders, uitgerust met volledige hypermoderne computer technologie, ons gelukkig in goede banen leiden. Technologie is echter ook maar technologie, dus in totaal toch wel 3 tot 4 kilometer extra gereden toen deze moderne snufjes het toch verloren van de ouderwetse kaart en ons de verkeerde weg wezen.

Na 60 kilometer is het tijd voor Koffie en zien we onze ploegleider Marcel weer. Hoewel hij onderweg niet te missen was en de begeleidende foto’s bij dit artikel heeft gemaakt. Een hapje eten, koffie en thee en vervolgens weer verder. Nog een dikke 130 kilometer te gaan. Hoewel de etappe lang is, was de verwachting echter dat deze etappe het minst aantrekkelijk was qua omgeving. Bewijs is het feit dat de volledige rit tussen de 60 en 130 kilometer een beetje vaag is voor mij en er mij weinig is bijgebleven. Echter net voor onze middagpauze slaat het noodlot toe. Met een flinke klap rij ikzelf door een stuk glas of metaal en klapt mijn volledige achterband aan gort. Dat is nummer 1 van de 24 buitenbanden die ons deze week in hoge nood moeten redden. Gelukkig kunnen we met wat provisorisch knutselwerk een nieuwe binnenband in de  kapotte achterband proppen en halen we gelukkig de plek waar Marcel op ons staat te wachten met soep en verse bananen.

Na de middagpauze maken we ons op voor de laatste 60 kilometer. Ook hier is de herinnering aan kleine details nogal vaag, wellicht heeft dat ook te maken met de vermoeidheid die ondertussen in de groep begint te sluipen. Wachtend op een trein die onze weg kruist begint het langzaam te regenen en gaan hier en daar de regenjasjes aan. Gelukkig is het maar een klein buitje. Na 192.81 kilometers, de GPS liegt niet (Cees zijn woorden), komen we aan in het Hotel. Toch 3 kilometer extra dankzij de hypermoderne technologie. Maar die hebben we allemaal met heel erg veel plezier gereden. Schitterende tocht en een hele mooie afstand, we kijken uit naar morgen.